«Αγαπώ, θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά»

«Αγαπώ, θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά».(pixabay)

Αυτή η σαϊτιά της αγάπης πόσους και πόσους δεν έχει διαπεράσει με τρόπο αδυσώπητο  και σκληρό. Πόσοι και πόσοι, στα χρόνια που τους έχει χαρίσει ο χρόνος, δε λαβώθηκαν από τη μαχαιριά της, δεν ένιωσαν το αίμα τους να στραγγίζει από τον πόνο της απόρριψης και της προδοσίας.  

Πονάει η καρδιά του ανθρώπου. Είναι ένας μυς ζωτικός, αλλά και τόσο συναισθηματικά εύθραυστος.  Δύσκολα επανέρχεται στην αρχική του κατάσταση και ακόμα πιο δύσκολα αφήνεται ξανά να τη διεκδικήσουν. Κι είναι αυτός ο φόβος της αγάπης που οδηγεί συχνά τον άνθρωπο σε βαρετούς συμβιβασμούς και σε λάθος επιλογές.

Λένε πως είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Άβυσσος, όμως, είναι και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται το πάθος του και την αγάπη του. «Σε μισώ με όλη μου την αγάπη», μια φράση που εκφράζει στον απόλυτο βαθμό όλα όσα παλεύει να εξισορροπήσει μέσα του. Τη μάχη που δίνει με αντίπαλο τη λογική, η οποία αμύνεται με νύχια και με δόντια για να κρατήσει τα πόδια του γερά καρφωμένα πάνω σ’ έναν ψυχρό ρεαλισμό.

Κι όμως, αυτή η μικρή, εύθραυστη ανθρώπινη καρδιά σηκώνει το ανάστημά της και βάζει για ασπίδα το χτυποκάρδι της. Αντιστέκεται με όλη της τη βεβαιότητα της επιλογής. Είμαι εδώ γιατί δε θέλω να είμαι πουθενά αλλού! Διεκδικεί τη στιγμή της, γιατί αναγνωρίζει μέσα της την ένταση και το βάθος των συναισθημάτων που δεν μπορεί και δεν αντέχει να αγνοήσει.

Ένα είναι σίγουρο. Όσο χάνεσαι μέσα στο βλέμμα και στο άγγιγμα του ανθρώπου που αγαπάς,  δεν μπορείς να απαξιώσεις και να απαρνηθείς την αγάπη σου. Όσο κι αν προσπαθείς να σταθείς στο ύψος των συναισθηματικών περιστάσεων, η λαχτάρα της καρδιάς σου και η φωτιά που λυσσομανάει στο βλέμμα σου σε προδίδουν. 
Να ξέρεις, πως κάθε φορά που οι κόκκινες γραμμές των ορίων σου εκμηδενίζονται, κάθε φορά που οι άμυνες της λογικής σου σκορπίζονται στους πέντε ανέμους, αυτό το λένε αγάπη. Κι εσύ αγαπάς.

Γι’ αυτό… αν αγαπάς, βγάλε την αγάπη από μέσα σου, μην την εγκλωβίζεις μέσα σε εκλογικευμένα  ζύγια και σε μάταιες αρνήσεις. Ακόμα κι αν η αγάπη σου δε βρίσκει ανταπόκριση, είναι μια αγάπη που δε σου ανήκει. Ανήκει σ’ εκείνον που έχει κερδίσει την καρδιά σου. Μην του στερείς την έκφρασή της. Κι αν αρχίσει η λογική σου τον αντίλογο της χαμένης αξιοπρέπειας, δική σου είναι η αξιοπρέπεια και τη διαθέτεις όπως θέλεις, για όσο θέλεις και όταν το θέλεις. 

Να νιώθεις τυχερός κι ευλογημένος για την αγάπη σου. Βλέπεις, αυτή δεν είναι απαραίτητα προνόμιο των πολλών. Σε τούτους τους καιρούς του συναισθηματικού ξεπουλήματος, εσύ να τιμάς τη δική σου. Με όποιο κόστος!