My babyday: Τι βάσανο κι αυτή η αλλαξιέρα!

My babyday: Η αλλαξιέρα, αυτό το βάσανο!

Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.

Δεν ξέρω πώς είναι τα άλλα μωρά, αλλά εμείς έχουμε θέμα με το άλλαγμα Μπορεί να φταίνε κι αυτές οι κορεάτικες σειρές με τα δαιμόνια που βλέπω και να επηρεάζομαι, αλλά παίζει η αλλαξιέρα μας να το έχει το υπερκόσμιο θεματάκι της γιατί ο δικός μας τσιροκοπά σα να μην υπάρχει αύριο κάθε που την πλησιάζουμε. Κάτι βλέπει; Κάτι αισθάνεται; Μάλλον το επερχόμενο ξεβράκωμα του έρχεται ως όραμα κι αρχίζει το κλάμα.

Με το πρώτο κουμπί που ανοίγει στο φορμάκι, αρχίζει το δράμα. Πόδια στον αέρα χτυπιούνται, κοκκινίζει χειρότερα από τον Πέπε στον Αστερίξ στην Ισπανία (ξέρετε εκείνο το πιτσιρικάκι που κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να του κάνουν τα χατήρια) και φυσικά δε στέκεται πουθενά. Μέχρι το φανελάκι, που εκεί πια ξέρει ότι δε γλιτώνει, το τύμπανο της έρμης μάνας πάλλεται σε επικίνδυνα εύρη από τα ντεσιμπέλ. Κι όταν πια φτάνουμε στην πάνα, είμαι σίγουρη ότι οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές.

Θα περίμενε κανείς πως το πλύσιμο θάταν το ζόρι του μικρού, ένεκα ότι και η μαμά του δεν έχει την καλύτερη σχέση με το νερό. Κι όμως, το πρόβλημά του είναι στο στεγνό καθάρισμα...

Στην αλλαγή της πάνας χρειάζονται πέντε νοματέοι για να μαντρώσουν τα ποδαράκια του που κάνουν οχτάρια κι ότι άλλο σχήμα μπορεί και δεν μπορεί να κάνει ένα πόδι. Έχουν ελαστικότητα τα μωρά, το διαπίστωσα...

Δε θα συζητήσω για τις πρώτες μέρες που αναποφάσιστη ως προς το ορθόν της διαδικασίας του αλλάγματος τον άφηνα να μου πάρει τον αέρα. Πέρασα από Πολυτεχνεία, από γραφεία και γιαπιά, γκρέμισα κι έχτισα, διαχειρίστηκα ανθρώπινα δυναμικά, επιμελήθηκα sites και βιβλία, κουμάνταρα συλλόγους και χορευτικά, για να φτάσω να κοιτάω σα χαζή ένα babylino αναζητώντας ποιο το μπρος και ποιο το πίσω... Μη σου τύχει...
Έτσι συμπληρώναμε ένσημο στην αλλαξιέρα. Λίγο εγώ αναποφάσιστη, λίγο αυτός κλαψιάρης, αχ από δω βαχ από εκεί, βρε καλέ βρε χρυσέ, τον θέλαμε τον χρόνο μας. Ιδίως όταν άνοιγε το συντριβάνι και με κατουρούσε στη μέση της διαδικασίας. Τότε φτου ξανά κι από την αρχή.

Και τώρα τον θέλουμε τον χρόνο μας, αλλά τουλάχιστον πλέον του έχω πάρει τον αέρα, μπαίνω με τσαμπουκά.  Ανοίγω σαν τη γάτα τα κουμπάκια μπας και τον πιάσω στον ύπνο, αλλά το ποντικάκι με παίρνει αμέσως χαμπάρι. Κι εκεί παίζονται διάφορα σενάρια.

1. Αν την έχει κάνει τη βρωμοδουλειά, μπορεί να γκρινιάξει λίγο αλλά θα λουφάξει χαζεύοντας το ταβάνι, καθώς σου λέει θα το ξεφορτωθούμε επιτέλους το "πακετάκι".

2. Αν πάλι έχει κατουρήσει το φορμάκι του ίσα με τη μασχάλη -μα πώς το καταφέρνουν πείτε μου- πάλι θα κάνει την πάπια μέχρι να τον γδύσω. Μόλις όμως τσιτσιδωθεί, βαστάτε Τούρκοι τ' άρματα. Οι τσιρίδες του ακούγονται και στους γειτονικούς δήμους. Είναι κρυουλιάρικο το παιδί μου, σαν τη μάνα του, καταραμένο γονίδιο. Αν μάλιστα θυμηθεί τον τρόπο που έχει για να ζεσταθεί, την έχω πατήσει. Τρώω κατούρημα συντριβανάτο κι εκεί να με δεις. Παλεύω πανικόβλητη να σώσω οτιδήποτε κι αν σώζεται, μπας και γλιτώσω την μπουγάδα. Καταλήγω εγώ μούσκεμα κι ο μικρός ζεν.

Κοινώς, και μόνο στη θέα της αλλαξιέρας με πιάνει τρέμουλο για το τι με περιμένει. Εμένα, γιατί ο πιτσιρίκος ό,τι τσιρίξει είναι εκεί απάνω. Με το που σηκωθεί, περασμένα ξεχασμένα, όλα καλά. Φρεσκαδούρα ο μάγκας, γουρλώνει τα μάτια, στρογγυλεύει και το στόμα και συνεχίζει το sightseeing στο σπίτι. Εγώ κάνω να συνέλθω  κανα τέταρτο και φυσικά δεν ανυπομονώ για την επόμενη φορά.

Και μιας και το είπαμε, πέρασε η ώρα. Η αλλαξιέρα μας περιμένει. Ο Θεός των απανταχού κατουρημένων μαμάδων μαζί μας.

Σας φιλώ και θα επανέλθω σύντομα. Stay tuned and strong!