«Θα είμαι και αύριο εδώ. Δεν πάω πουθενά…»
Ακούς και ξαφνιάζεσαι.
Στο λέει και απορείς.
Από πότε έχεις να το ακούσεις;
Κυρίως από πότε έχεις να το πιστέψεις;
Και είναι από εκείνες τις φορές που κολλάς πάνω σε κάποιον όχι επειδή ξέρεις πως μπορεί να φύγει, όχι επειδή φοβάσαι πως δε θα είναι αύριο εδώ.
Αλλά επειδή ακριβώς ξέρεις ότι θα είναι…
Δεν είναι που σου το λέει μόνο.
Είναι που σου το δείχνει με κάθε τρόπο.
Κάθε κύτταρο του κορμιού του, κάθε κύτταρο του μυαλού του, συνηγορεί υπέρ της βεβαιότητας πως ναι δε θα πάει πουθενά, θα μείνει εδώ να το παλέψει.
Και θες και συ να το παλέψεις μαζί του.
Εντελώς μαζί του.
Για εκείνη τη βεβαιότητα ρε γαμώτο.
Θες να του φωνάξεις και συ: Θα είμαι κι εγώ αύριο εδώ. Δεν πάω πουθενά…
