Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
40 μέρες από τη γέννηση. 40 μέρες εγκλεισμού στο σπίτι κατ' εντολήν παπάδων και παιδιάτρων. Κι έρχεται η στιγμή της πρώτης βόλτας.
Αν νομίζετε, όμως, ότι μια βόλτα με το μωρό είναι απλή υπόθεση, πλανάστε. Μεταξύ μας, το ίδιο έκανα κι εγώ, μέχρι που μου χτύπησε η αλήθεια τα μούτρα. Μέχρι την προηγούμενη μέρα, η μόνη μου έννοια ήταν τι θα βάλει ο Σωτηράκης. Δε θα έβγαζα όπως όπως το παιδί έξω. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, τα παρέλειψα. Ποια υπόλοιπα;
Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή:
Ο καιρός βοήθησε με μια εξαιρετική λιακάδα κι εμείς, αφού φάγαμε, τα κάναμε, πλυθήκαμε, τα ξανακάναμε και ντυθήκαμε γαμπροί (μία ώρα όλη η ιστορία), βγήκαμε εις αναζήτηση παπά να μας διαβάσει και κατόπιν πάρκου να ξαμολυθούμε.
Για δύο ωρών βόλτα, η έρμη μάνα -η υποφαινόμενη ντε- πάλευε άλλες τόσες ώρες στο σπίτι για να ετοιμάσει τα σέα και τα μέα για τη μεγάλη έξοδο. Γιατί καλός ο σημαιοστολισμός του τέκνου για την επίσημη πρώτη αλλά έπρεπε να φτιαχτεί και η τσάντα του. Κι εκεί δεν παίζει το κλασικό ρίχνω μέσα γυαλιά, κραγιόν, κινητό, κλειδιά και την έκανα.
Η τσάντα του Σωτηράκη όφειλε να έχει προμήθειες για παν ενδεχόμενο.
Κι αν πεινάσει; Μπιμπερό, νερό, γάλα, πετσετάκι, σαλιαρίτσα.
Κι αν τα κάνει; Σελτεδάκι, πάνα, κρέμα, μωρομάντηλο, πετσέτα
Κι αν λερωθεί; Φορμάκι, φανελάκι επί τρία, για να βρίσκονται.
Με τα πολλά, βαρυφορτωμένοι, φεύγουμε από το σπίτι. Πάμε στην εκκλησία, διαβαζόμαστε και κύριοι αναχωρούμε για το πάρκο. Για τον μικρό, η βόλτα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα μεγάλο όνειρο, κόβει κοινώς ρόδα μυρωμένα. Να λαχταράω εγώ σε κάθε λακούβα, να νανουρίζεται αυτός.
Φτάνουμε στο πάρκο, ανοίγει ο περιχαρής μπαμπάς το πορτ μπαγκάζ να βγάλει το καρότσι, πάει να το ανοίξει, έχει ξεχάσει πώς ανοίγει.
Ψάξε από δω, ψάξε από κει, τον βρίσκουμε τον ρημαδομοχλό, ανοίγουν οι ρόδες.
Βγάζει ο περιχαρής μπαμπάς το "αυγό" μαζί με τον κανακάρη, ψάχνει να το κουμπώσει, τίποτα.
Ξαναψάχνει να κουμπώσει τίποτα.
Το αυγό φορτωμένο με τον Σωτηράκη, που βρήκε ώρα να ξυπνήσει και να κλάψει γιατί τον ενοχλούσε η κουκούλα, στο ένα χέρι, οι ρόδες στο άλλο, καμιά σύνδεση όμως.
"Κάτι λείπει" μου λέει με την απελπισία στο μάτι. "Ξεχάσαμε εξαρτήματα στο σπίτι".
Φορτώνουμε πάλι τον πιτσιρικά στο αμάξι και κάνουμε τα πίσω μπρος.
Παίρνουμε τα εξαρτήματα και ξαναγυρνάμε στο πάρκο. Είπαμε θα πάμε βόλτα και θα πάμε!
Γούρι, γούρι λέμε και το προσπερνάμε το γεγονός, τρέμοντας ο καθείς από μέσα του μην έχει ξεχάσει και τίποτα άλλο.
Αυτή τη φορά ο μικρός βγήκε από το αμάξι και μπήκε στο πάρκο χωρίς παρατράγουδα. Ο μπαμπάς καμαρωτός καμαρωτός κουβαλάει το καρότσι, ο μικρός κόβει τούφες, κοινώς κοιμάται.
Πιτσιρικαρία, χαμός στο πάρκο, όλοι λιάζονται.
"Καλέ τι ωραίο μωράκι, δες" να λένε και να ψηλώνω πέντε πόντους γιατί προφανώς για τον δικό μας λέγανε, ποιο άλλο ωραίο μωρό κυκλοφορεί στην περιφέρεια;
Εν τέλει καταλήξαμε να πίνουμε καφέ, με τον μικρό να προσγειώνεται από αγκαλιά σε αγκαλιά. Εμείς καφέ, αυτός γάλα.
Μια χαρά τα πέρασε ο Σωτηράκης. Ήταν και μια μπέμπα παραδίπλα που τον χαλβάδιαζε, αλλά ο δικός μας σεμνός.
Ήπιαμε το γάλα μας δημοσίως, κάναμε και τα πακετάκια μας (δις) δημοσίως, και αλλαχτήκαμε φυσικά γιατί κλαίγαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Κύριοι!
Νάναι καλά ο δήμαρχος του Περιστερίου που στο άλσος έχει φτιάξει ειδικό κιόσκι για θηλασμό και περιποίηση βρεφών. Το τιμήσαμε δεόντως και το καμαρώσαμε και για την οργάνωσή του αλλά κυρίως για την καθαριότητά του -όχι να τα λέμε τα καλά.
Με τα πολλά γυρίσαμε στο σπίτι μας και από την υπερένταση περάσανε δύο γεύματα για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.
Ηθικό δίδαγμα:
1. Κάθε έξοδος με μωρό θέλει ειδικό σχεδιασμό -μη σας πω και πρόγραμμα προσομοίωσης- για να βεβαιωθείς ότι δεν ξέχασες τίποτα από τα απαιτούμενα. Αλλιώς τρεχάτε ποδαράκια μου.
2. Δεν υπάρχει το καμάρι του νιόκοπου γονιού όταν πρωτοπιάνει το χερούλι του καροτσιού και πάει βόλτα το σπλάχνο του -φαντάζομαι δηλ γιατί ο ευτυχής πατέρας δε μοιράστηκε καθόλου τη χαρά με τη μάνα. Όλο το καρότσι για πάρτη του!)
3. Αυτός ο καφές, με όλα τα παρατράγουδα και την κούραση αξίζει! Τι κι αν πέτυχε ή όχι το αφρόγαλο; Το μπιμπερό που στήνεται στο τραπέζι ανάμεσα στα λοιπά φλυτζάνια και ποτήρια, μαρτυρά πως τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Κι αυτό το νέο, όση κούραση κι αν έχει, χαρίζει τέτοια πληρότητα που αξίζει και τον κόπο και το τρέξιμο.
Μην τις φοβάστε, λοιπόν, τις βόλτες με τα μωρά σας. Φροντίστε να έχετε μαζί όλα τα απαραίτητα, να είναι καλός ο καιρός για να μην υπάρχουν παρατράγουδα και περάστε όμορφα με τα μικράκια σας. Η ζωή αλλάζει με ένα μωρό αλλά με σωστούς χειρισμούς, προγραμματισμό, θέληση και ωριμότητα, όλα θα πάνε καλά. Κοινώς θα την παλέψουμε!
Σας αφήνω προς το παρόν, μπας κι αποστειρώσω τίποτα μέχρι να ξυπνήσει ο γόης. Θα επανέλθω σύντομα με νέο my babyday. Ως τότε, stay tuned and cool!
