Πες και κανα «ευχαριστώ» ρε φίλε, δε θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Πες και κανα «ευχαριστώ» ρε φίλε, δε θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Άφιλτρη, άυπνη και νηστική από την Πέμπτη, έκανα το λάθος να μπω στα προσωπικά email μου για να ξεχαστώ από την φάση μου (λες και δεν μπορούσα απλά να πέσω από το μπαλκόνι, ας πούμε).

Όχι ότι είμαι old school, όχι ότι έχω μάθει από τα πολύ πολύ μικράτα μου όταν μου απευθύνονται να απαντώ (θες μπισκότο Μαράκι; ναι, μαμά. Τι λέμε; ευχαριστώ μαμά. Μπράβο Μαράκι.), όχι ότι είμαι κάνα nerd που τηρώ απαρέγκλιτα και χωρίς φίλτρο χρόνους, deadlines και τα σέα, αλλά ρε "φίλε", για όνομα θεού και παραιτηθούντος Απόστολου Γκλέτσου, όταν σου απευθύνει κάποιος (ασήμαντος, μυρμήγκι, κόκκος άμμου στο βουνό της σημαντικότητάς σου, έστω!) ένα μήνυμα, ένα δέμα, ένα γράμμα, ένα δώρο, μία βόμβα, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να πεις ένα απλό: "ευχαριστώ, το παρέλαβα".
Τρεις λέξεις που σώζουν την παρτίδα στο χαζό παιχνίδι της άσκησης εξουσίας της κοινής καθημερινότητάς μας.

Διότι, "φίλε μου", στο τέλος της ημέρας, όταν βάζεις το ποτάκι σου το βράδυ και ανάβεις εκείνο το καλύτερο τσιγάρο του 24ώρου χωρίς τίποτα να σε πιέζει και να σε περιμένει, αν όλα είναι μέσα σου σωστά τοποθετημένα και έχουν κουμπώσει ωραία, επομένως δεν σε αγκυλώνει κάτι, ξέρεις ότι έχεις κερδίσει στην προσωπική σου "άσκηση εξουσίας" και δεν χρειάζεται να "την πεις" σε κανέναν.

Η γιαγιά μου όταν της έστελναν κέρασμα σε όχι δικό της πιάτο ή τάπερ, απαντούσε στην χειρονομία αποστέλλοντας το πιάτο ή το τάπερ στον κάτοχό του αφού το είχε γεμίσει με πίτα, τηγανόψωμα, κέικ ή κουλούρια της.
Και όλα αυτά, ενώ κρατούσε σπίτι, βενζινάδικο και εφτά εγγόνια.

Ο χρόνος δεν είναι ποτέ δικαιολογία.
Ο πραγματικά σνομπ, μιλάει με όλους.
Γίνε σαν την γιαγιά μου!
Πες "ευχαριστώ" ή "θα σε καλέσω σύντομα" ή απλώς "παρελήφθη" και δεν θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι - αλήθεια σου λέω.