Στον καρκίνο χειρότερη, ίσως, και από την απώλεια είναι η αναμονή

Στον καρκίνο χειρότερο, ίσως, και από την απώλεια είναι η αναμονή

Καρκίνος! Μια ασθένεια κατά βάση ύπουλη.

Χτυπάει ξαφνικά, δίχως αρκετές φορές να προειδοποιήσει με συμπτώματα. Δουλεύει εσωτερικά και όταν έχει κάνει πιότερο κακό απ' όσο μπορείς να αντέξεις, κάνει την επίσημη πρεμιέρα της. Όπως και ο πόνος, έτσι και αυτή, δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες, φύλο, εθνικότητες, κοινωνικά status.
Ανεμοστρόβιλος θαρρείς πως είναι, που παρασύρει και διαλύει στο πέρασμά της, κορμιά, ψυχές, ζωές, όνειρα για το μέλλον.
Ιστορίες μοναδικές, ξεχωριστές, φανερώνουν ανθρώπους που αντιμετώπισαν το θηρίο και χρίστηκαν αυτόματα μαχητές, αγωνιστές, γέμισαν με περίσσιο θάρρος και δύναμη ψυχής.

Η δική μου κατάθεση ψυχής, δεν έχει να πει κάτι το διαφορετικό.
Αν και έχουν περάσει είκοσι τέσσερα ολάκερα χρόνια, το διάστημα που έζησα δίπλα στον άνθρωπό μου, χαράχτηκε στη ψυχή μου, με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι.
Το χειρότερο απ' όλα, ίσως και από την ίδια την απώλεια, ήταν αυτή η αναμονή.
Μια αναμονή με οσμή θανάτου, ψήγματα ελπίδας, μέσα σε ψυχρά δωμάτια νοσοκομείων. 
Βλέποντας κάποιον που αγαπάς, να «λιώνει» καθημερινά, να υπομένει αγόγγυστα ένα μαρτύριο, σε συνθήκες που πολλές φορές μειώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, λυγίζεις, σπας. Νιώθεις αλλά και είσαι ουσιαστικά, ανήμπορος να προσφέρεις βοήθεια.

Η όποια ποιότητα ζωής εξανεμίζεται μέσα σε έναν κυκεώνα εξετάσεων, χειρουργείων, χημειοθεραπειών. Το μαρτύριο απλά παρατείνεται, με τη βοήθεια φαρμάκων, ορών και ατελείωτων παυσίπονων. Η σκληρή αλήθεια, που αρχικά φαντάζει κακό όνειρο, γίνεται νοσηρή πραγματικότητα. Ένα άψυχο, λευκό χαρτί, με τυπωμένα γράμματα, έρχεται σαν άλλη Κασσάνδρα, να σου αλλάξει τη ζωή.
Τα κοφτά, λακωνικά, ψυχρά λόγια των ειδικών, σου αρπάζουν με βία και την παραμικρή ελπίδα, μεταφέροντας σε αυτόματα σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν. Εκείνο της άρνησης, της αποδοχής, της άνισης μάχης με τον χρόνο, του θυμού, του σιωπηρού θρήνου για το τέλος που πλησιάζει. Φοράς τη μάσκα του παγωμένου, καλύτερού σου χαμόγελου, μήπως και ξεγελάσεις τον ασθενή. Μάταιο όμως.
Διαισθάνεται, νιώθει, ξέρει καλά.

Το μόνο που σου μέλλει να κάνεις, είναι να σταθείς δίπλα στον άνθρωπό σου. Να του κρατήσεις σφιχτά το χέρι και να του πεις συγγνώμη και σ’ αγαπώ. Λόγια προσευχής έρχονται ασυναίσθητα στα χείλη. Γυρεύεις παρηγοριά, ένα τελευταίο θαύμα, την παρουσία του Θεού δίπλα σου. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να συλλέξεις στιγμές.
Ρούφηξε αχόρταγα εικόνες, που θα σε συντροφεύουν στις επώδυνες στιγμές μοναξιάς που θα ακολουθήσουν.

Ο χρόνος αδυσώπητος, θα έρθει να απαλύνει τον εσωτερικό σου πόλεμο, μα θα αρπάξει λάφυρα, τις θύμησες και τις αναμνήσεις.
Μη φοβηθείς…
Η μορφή του προσώπου θα γίνει αχνή, η αίσθηση από το φιλί στο μέτωπο και το άγγιγμα των ακροδαχτύλων στα μαλλιά θα χαθούν, η μυρωδιά από το άρωμα θα εξατμιστεί.
Μη νιώσεις ενοχές…Η χροιά της φωνής θα ξεχαστεί, το γλυκό γέλιο δε θα αντηχεί πια στα αυτιά σου.
Θα έχεις κρατήσει όμως κάτι πιο πολύτιμο μέσα σου. Τα λόγια αγάπης, τις συμβουλές, την καλοσύνη, την στοργή, τις αξίες , τα συναισθήματα που σου χάρισε εκείνος που έχει φύγει.

Φυλαγμένα όλα σε περίοπτη θέση στη ψυχή σου, πολύτιμος θησαυρός που κανείς δεν μπορεί να κλέψει.
Ένας θησαυρός που θα σε συντροφεύει για πάντα.
Μέχρι το τέλος.