Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Θες επειδή ο πιτσιρικάς μας λαχτάρησε από τις πρώτες μέρες της γέννησής του; Θες επειδή το μητρικό ένστικτο δημιουργεί φοβίες; Είμαι μεγάλη κότα. Ω ναι, το παραδέχομαι. Σε ό,τι έχει να κάνει με το παιδί, τα κάνω πάνω μου.
Στην αρχή φοβόμουν να το πιάσω. Μήπως τραυματίσω το κεφαλάκι του; Μήπως πονέσω το σβερκάκι του; Μήπως του σφίξω πολύ την πάνα και δεν παίρνει ανάσα; Μήπως τον ζορίζει στον λαιμό το φορμάκι;
Αυτά στην αρχή. Και θα περίμενες, δυο μήνες σχεδόν τώρα, να έχω πάρει μπρος και να μη φοβάμαι τίποτα.
Τσάμπα περίμενες.
Δυο μήνες μετά και παραμένω το ίδιο κότα με την πρώτη μέρα.
Καταρχάς ακόμη φοβάμαι να τον κάνω μπάνιο. Με τα χίλια ζόρια θα τον πλύνω στην αλλαγή της πάνας αν είμαι μόνη μου. Αλλιώς, ο μπαμπάς του. Τον βλέπω έτσι που τον σβερκώνει και τον πλένει με άνεση και θέλω απλά να κλείσω τα μάτια μέχρι να τελειώσει.Εγώ από δίπλα, νονά με την πετσέτα, τρέμω μπας και δεν κεντράρει σωστά όταν θα μου απιθώσει τον βρεγμένο Σωτηράκη.
Χθες, πάλι, που ρουθούνιζε ο μικρός, ο πατέρας του του έβαλε φυσιολογικό ορό. Εγώ, όμοια με όταν βλέπω θρίλερ, είχα κλειστά μάτια κι αυτιά και τα είχα κάνει πάνω μου από τον φόβο μου μην πνιγεί το παιδί. Από τι; Από τον ορό. Μαζέψτε με.
Μη συζητήσω τις φορές που ο λαίμαργος μπαγασάκος κάνει να ξεροβήξει την ώρα που τρώει. Παθαίνω μεγάλο κοκομπλόκο.
Ανησυχώ αν είναι παραπάνω ζεστούλης -αφού τον έχεις μπαμπουλώσει καλή μου για να μην κρυώσει, δε θα ανάψει το παιδί;- ανησυχώ κι αν είναι δροσερός.
Ανησυχώ αν σφιχτεί και είναι κόκκινος, ανησυχώ κι αν δε σφιχτεί και είναι χλωμός.
Ανησυχώ αν ρευτεί πολύ δυνατά-βαρυστομάχιασε-, ανησυχώ αν ρευτεί λίγο - τι έχει το παιδί;
Ανησυχώ αν κλάψει δυνατά, ανησυχώ κι αν δεν κλάψει καθόλου.
Ανησυχώ αν κοιμηθεί πολύ, ανησυχώ κι αν μας στήσει ολονυχτία.
Κοινώς ανησυχώ για όλα.
Κοινώς δεν υπάρχει ελπίδα καμιά.
Κι έρχομαι κι αναρωτιέμαι και ρωτάω κι εσάς που όσο να πεις το περάσατε και μια εμπειρία την έχετε.
Πάντα έτσι θα ανησυχώ; Πάντα έτσι θα είναι;
Και μετά σκέφτομαι ότι δε χρειάζομαι απάντηση. Την ξέρω αν και δε μου πολυαρέσει.
Ναι, η δουλειά της μανούλας είναι να αγαπάει, να νοιάζεται και να ανησυχεί.
Σκέφτομαι τη δικιά μου μάνα που μας έφτασε 35 και 30 χρονών γομάρια κι ακόμη ανησυχεί.
Σκέφτομαι και τη γιαγιά μου, που 55 χρονών η μάνα μου κι αν δεν τη βρει στο τηλέφωνο τηλεφωνεί μέχρι και στον αδερφό μου στην Καβάλα -μήπως κι αποφάσισε η μαμά να πεταχτεί για ένα καφεδάκι 7 ώρες δρόμο και πάλι πίσω.
Οπότε πρέπει να συμβιβαστώ ότι αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα. Μια διαρκής, μεταλλασσόμενη ανά την ηλικία του μικρού, ανησυχία.
Τώρα ανησυχώ για το περιεχόμενο της πάνας -καθότι και δυσκοίλιο το μανάρι μου.
Αύριο θα ανησυχώ για το αν τα κάνει στο βρακί του.
Μεθαύριο για το ποια θα τον βάζει στο βρακί της -αθάνατη Ελληνίδα μάνα, όχι παίζουμε.
Ξέρω, μην το πείτε.
Ελπίδα καμιά αλλά θα προσπαθήσω τουλάχιστον να φαίνομαι cool.
Να λαχταράω αλλά με στιλ.
Ελπίζω μόνο να θυμάται να φορέσει ζακέτα...
Και να τηλεφωνεί όταν θα αργήσει.
Και να το ξέρω όταν θα κάνει κοπάνα.
Και...
Καλά, μη βαράτε, μη γελάτε, μαζεύομαι...
