Γιορτή για κάθε μέρα, αφιερώματα για όλα και κάθε είδους.
Έτσι να έχουμε να λέμε.
Ορισμένα σημαντικά, φτάνουν μέχρι βάθος.
Νιώθω όμως, πως τα περισσότερα περιβάλλονται με μια περίτεχνη καλύπτρα.
Για λόγους, που λίγο έως πολύ όλοι καταλαβαίνουμε.
14 Φεβρουαρίου, μου λένε να γιορτάσω τον Έρωτα.
Μα δεν έχουν καταλάβει πως αν δεν τον γιορτάζεις κάθε μέρα, δε θα σας βρει μαζί ο επόμενος Φλεβάρης.
Ημέρες ειδικές για τον έρωτα δεν υπάρχουν.
Μέρες αγάπης είναι όλες.
Σε χαίρομαι και σ΄ αγαπώ κάθε μέρα.
Σε γιορτάζω κάθε πρωί με το γκρινιάρικο ύφος σου, προτού ακόμα πιεις καφέ.
Το χαμόγελό σου είναι το δώρο μου, η παρουσία σου, ευλογία.
Δεν έχω ανάγκη τον Βαλεντίνο για να μου δείξεις το δώρο σου.
Ούτε να σου πάρω καρδούλες και σοκολατάκια.
Σου δίνω ζωή καλέ μου και μου την ανταποδίδεις.
Πόσο μίζερη θα ένιωθα, αν είχα μόνο μια μέρα να σε γιορτάσω...
Αναρωτιέμαι αν υπήρχες κιόλας.
Γιατί η αγάπη είναι Χρόνος.
Αυτό που ζούμε, αυτό που βιώνουμε μαζί, την κάθε μέρα.
Το άφτιαχτο, το απρόσεκτο.
Να σκύψεις, να με προσέξεις, να μου βάλεις στη θέση του το τσουλούφι που πέφτει στα μάτια μου.
Εγώ αυτό έχω να σου δώσω, και ένα φιλί για καληνύχτα.
Είναι ικανό όμως να κρατήσει τους δαίμονες μακριά.
Λυπάμαι που δε σ΄ αγαπώ περισσότερο την Ημέρα του Έρωτα.
Αποδέξου όμως πως σε λατρεύω όλο τον υπόλοιπο χρόνο...
και ελπίζω να επιζήσεις με αυτή την τρομακτική αλήθεια!
