Ευχή μου θα ήταν να μην υπήρχε καν αυτή η παγκόσμια ημέρα. Θα ήθελα να μην παρουσιαζόταν σε κανένα παραμύθι αυτό το τέρας. Να μην τρόμαζε κανένα παιδάκι, να μη "τσάκιζε" κανέναν γονιό.
Είναι εκείνοι οι μικροί ήρωες που η ζωή τους έδειξε το άσχημο πρόσωπό της, από την αρχή της ανατολής της. Είναι εκείνοι οι ήρωες που πάλεψαν με τον δράκο του παραμυθιού, τον νίκησαν και τώρα κάνουν όνειρα ανενόχλητοι και πιο δυνατοί. Πολέμησαν με τα θεριά κι έφτασαν στο όμορφο παλάτι εκείνο, που αντικαταστάθηκε με τις ψυχρές αίθουσες του νοσοκομείου.
Το γέμισαν γέλια, πολλά γέλια, τόσα όσα χρειάστηκαν για να διώξουν τα κλάματα που προκαλούσαν οι χημειοθεραπείες, τα φάρμακα, οι εξετάσεις και ο φόβος. Αυτός ο φόβος που πολεμούσαν οι αφανείς ήρωες, οι γονείς, με κάθε τρόπο να διώξουν. Πάλευαν πάντα δυνατά, ακόμη και όταν λύγισαν δεν τα παράτησαν, φάροι αναμμένοι που άντεξαν μέσα στη φουρτούνα.
Έπρεπε να αντέξουν για να φαίνεται το φως, να ξεσπάσει η φουρτούνα και να έρθει η μπουνάτσα. Θαρρείς και όσο καιρό παλεύουν με αυτό το τέρας δε ζουν...Η ζωή έρχεται, όταν το νικήσουν, είναι εκεί που τα βουβά δάκρυα που ανακούφιζαν τη ψυχή τους, γίνονται δάκρυα χαράς.
Τελείωσε αυτό το παραμύθι, το τέλος χαρούμενο, όπως εξάλλου αξίζει σε κάθε αθώα ψυχούλα, που κληρώνεται να μπει να παλέψει με τον δράκο αυτό...
