My babyday: Τα παιδιά φτιάχτηκαν για ζωή, χαμόγελα και σκανταλιές

My babyday: Τα παιδιά φτιάχτηκαν για ζωή, χαμόγελα και σκανταλιές

Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.

Χειρότερη αίσθηση από το να έχεις το παιδί σου στο νοσοκομείο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να το βοηθήσεις, δεν υπάρχει. |
Τις μέρες που ο μικρός ήταν στην εντατική νεογνών, το ένιωσα στο πετσί μου και το λέω με απαρασάλευτη βεβαιότητα.
Την ώρα που περιμέναμε να ανοίξει η πόρτα και να ξεκινήσει το μισάωρο που μας έδιναν με το παιδί μας, σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμασταν όλοι εμείς εκεί, στην αίθουσα αναμονής. Εμείς που αντιμετωπίζαμε μια απλή λοίμωξη, έναν ίκτερο, ένα πρόωρο μωρό. Εμείς που σε μια, δυο, δέκα μέρες, θα είχαμε το βλαστάρι μας αγκαλιά και θα το χαΐδολογούσαμε στο σπίτι.
Κι ύστερα σκεφτόμουν κι εκείνους τους γονείς, σε κάτι άλλες αίθουσες νοσοκομείων, που δεν ξέρουν αν θα πάρουν ποτέ το καμάρι τους σπίτι. Εκείνους που δεν το βλέπουν να δυναμώνει μέρα τη μέρα, όπως τα δικά μας, αλλά αντίθετα να λιγνεύει, να αδυνατίζει, να γίνεται σκιά του εαυτού του.

Λένε πως είμαι καλή στα παραμύθια.
Αν μπορούσα να γράψω ένα παραμύθι για όλα τα μαναράκια αυτού του κόσμου, θα ήθελα να μην είχε δράκους.
Εκείνος ο μεγάλος, ύπουλος δράκος του Κ να μην υπήρχε.
Θα ήταν ένα βαρετό ίσως παραμύθι αλλά το προτιμώ.
Δε θα είχε πόνο, δε θα είχε στενοχώρια, αδυναμία και απώλεια.
Δε θα είχε πιτσιρίκια με πολύχρωμα σκουφιά σε γυμνά κεφάλια, με τρυπημένα από πεταλούδες χέρια, με τρεμάμενα από την αρρώστια πόδια.
Στο δικό μου παραμύθι τα σκουφιά θα μπλέκονταν με ατίθασες τούφες.
Οι πεταλούδες θα κυνηγιούνταν με απόχες και τα πόδια θα κλωτσούσαν τόπια και θα κατέβαζαν τζαμαρίες.
Στο καλό να πάνε οι τζαμαρίες, ποιος τις μέτρησε ποτέ; Άλλα μετράνε...

Το παραμύθι μου θα είχε κλάματα από τα γέλια κι όχι από άσχημα μαντάτα.
Θάχε γονείς που ξεχειλίζει η αγκαλιά τους, θάχε δυνατές παιδικές ανάσες, θάχε μάτια γεμάτα ζωντάνια.
Θαχε οικογένειες ευτυχισμένες, ενωμένες...
Καμιά σκιά πουθενά. Κανένας πόνος, κανένα κλάμα.
Καμιά υποψία θανάτου. Όχι, στο παραμύθι μου ο δράκος του Κ θάταν άφαντος και στη θέση του θα υπήρχαν νεράιδες του Ζ και ξωτικά του Σ. . 
Καλές νεράιδες της ζωής και ξωτικά της σκανταλιάς.
Γιατί γι' αυτό φτιάχτηκαν τα παιδιά όλου του κόσμου.
Για ζωή, χαμόγελα και σκανταλιές.
'Ο,τι άλλο δε μας βολεύει, δε μας αρέσει και καλά θα κάνει να μείνει μακριά μας.

Η ζωή όμως δεν είναι παραμύθι, όσο κι αν το θέλουμε.
Κι εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που δοκιμάζονται. Παιδιά που παλεύουν από πολύ νωρίς για τη ζωή τους, με εχθρό δύσκολο, ύπουλο, κακό.
Άλλοτε νικούν. Άλλοτε νικιούνται.
Οι μικροί ήρωες αυτού του μεγάλου, άδικου κόσμου αξίζουν τον σεβασμό και την προσευχή μας.
Για να περάσει η περιπέτειά τους με το λιγότερο δυνατό κακό.
Για να νικήσουν τον καρκίνο.
Για να ξαναγίνει η ζωή τους παραμύθι.
Με νεράιδες και ξωτικά, χωρίς δράκους.
Καθόλου δράκους...