Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας στους μπαμπάδες της παλιάς κοπής. Τον μπαμπά μου, τον μπαμπά σου, τον μπαμπά που περνοδιαβαίνει πλέον ίσως και τα δεύτερα -ήντα και που είναι ο ήρωας της καθεμιάς μας. Όχι, δεν ήταν ο μπαμπάς που μας άλλαξε πάνα. Δεν ήταν ο μπαμπάς που ήταν πολλές ώρες μαζί μας. Δούλευε για να μη μας λείψει τίποτα κι άφηνε τα πολλά στη μαμά. Ήταν , όμως, εκείνος ο μπαμπάς που στις εξάρσεις του κλάματος, στα μεγάλα μας ξενύχτια για κολικούς ή πρώτα δόντια, ήταν εκεί να μας νανουρίζει. Ήταν αυτός που στην εφηβεία μας έλεγε πρώτα όχι για μια εκδρομή ή ένα πάρτυ -έτσι για να διατηρεί και το κύρος του αυστηρού- και κατόπιν έλεγε ναι. Αυτός που δε μας στέρησε ποτέ τίποτα, που μας καλόμαθε χωρίς όμως να μας κακομάθει, αυτός που μας δίδασκε να σκεφτόμαστε το μετά σε κάθε μας πράξη. Αυτούς τους μπαμπάδες της παλιάς κοπής, που τώρα λίγο πολύ τους κάναμε παππούδες, τους αγαπάμε κι έχουν μια θέση πολύτιμη στην καρδιά μας.
Όπως όμως όλα πάνε μπροστά κι εξελίσσονται σε τούτη τη ζήση, έτσι και για τους μπαμπάδες βγήκε εξελιγμένο μοντέλο ανταποκρινόμενο στις νέες εποχές.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για εκείνους τους σύγχρονους μπαμπάδες που έχουν πάει την τελειότητα ένα βήμα παρακάτω. Ας μιλήσουμε για εκείνους τους μπαμπάδες που περνάνε 9 μήνες εγκυμοσύνης μιλώντας σε μια κοιλιά. Αφουγκράζονται κάθε κίνηση, συνομιλούν με μια ιδέα παιδιού, που μόνο από υπέρηχο έχουν δει. Κι αποζημιώνονται όταν το παιδάκι τους βγαίνει και είναι η δική τους φωνή που σε μια γεμάτη αίθουσα αναμονής αναγνωρίζει το μωρό και σταματά το κλάμα. Είναι η δική τους φωνή που σε έναν μεγάλο κι άγνωστο κόσμο δίνει τη σιγουριά και την ασφάλεια σε ένα τοσοδούλικο πλασματάκι.
Αυτοί οι μπαμπάδες θα κάνουν ό,τι και η μαμά. Θα φτιάξουν γάλα, θα ταΐσουν, θα αλλάξουν, θα κάνουν μπάνιο, θα νανουρίσουν το μωρό, θα το ησυχάσουν τις στιγμές τις δύσκολες. Θάναι αυτοί που θα το κάνουν την πρώτη βόλτα με το καρότσι κι αυτοί που θα ζευτούν τον μάρσιππο. Είναι αυτοί που θα επιλέξουν να κάνουν τη ζόρικη νυχτερινή βάρδια, φυλάγοντας Θερμοπύλες πάνω από το μωρό μην τυχόν και κλάψει και ξυπνήσει τη μαμά, τη διαλυμένη από την κούραση.
Αυτοί οι μπαμπάδες θα χαζολογήσουν σε κάθε τους κενό στο κρεβάτι με το μωρό. Θα του βάλουν να ακούσει τα αγαπημένα τους τραγούδια, νιώθοντας πως έτσι το μπάζουν στον κόσμο τους, το κάνουν περισσότερο δικό τους από ότι ήδη είναι. Αυτοί οι μπαμπάδες θα απομείνουν να χαζεύουν το μωρό στην κούνια, μην πιστεύοντας πως υπάρχει, πως μπήκε αυτή η ομορφιά στη ζωή τους. Κι είναι αυτοί που θα συγκινηθούν και δε θα το κρύψουν. Θα δακρύσουν βουβά κι αντρίκια.
Ένας τέτοιος μπαμπάς κλήρωσε και στον Σωτηράκη. Και κατ' επέκταση ένας τέτοιος σύντροφος έγινε ο πατέρας του παιδιού μου. Κι αυτό είναι τύχη. Τόση τύχη που λες χαλάλι την όποια καθυστέρηση προς την οικογενειακή ζωή. Ο μπαμπάς μας λοιπόν κάνει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη.
Και τον ευγνωμονούμε και τον θαυμάζουμε και τον λατρεύουμε γι' αυτό.
Και μαζί με αυτόν κι άλλοι μπαμπάδες γύρω μας παλεύουν με τα ίδια. Είναι οι μπαμπάδες της νέας γενιάς και πολύ τους αγαπάμε. Κι άλλα δε λέμε γιατί μας πιάνει μια συγκίνηση έτσι που τους μελετάμε, έτσι που τους καμαρώνουμε που στέκονται στα μωρά μας όπως τους ορίζει η καρδιά τους, αγνοώντας την όποια κούραση και σεβόμενοι και τη δική μας εξάντληση. Ναναι γεροί και να αντέχουν. Όσο για την αμοιβή τους;
Ένα φαφούτικο γέλιο, ένα γλυκό φιλί και μια γεμάτη αγκαλιά.
Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;
