Η αλήθεια πάντα όσο και να πονά είναι πιο όμορφη!

 Η αλήθεια πάντα όσο και να πονά είναι πιο όμορφη!

Κοίτα να δεις πώς άλλαξαν οι καιροί....

Σε εκείνα τα χρόνια, τα παιδικά, τα χρόνια τα ξέγνοιαστα,  μπερδεύονταν τα κονφετί, με τις σερμπαντίνες. Τα ρόπαλα ξεπρόβαλαν, μέσα από κάθε παρέα. Χρώματα,φωνές και αναμνήσεις μόνο έμειναν. Μασκαρευόμασταν με ό,τι μας περίσσευε στο σπίτι, τολμούσαμε να βάλουμε μάσκα μόνο τότε. Γειτονιές που έσφυζαν από ζωή και αναστατώνονταν από φωνές.

Βλέπεις τότε η μάσκα έμπαινε μόνο το καρναβάλι. Τώρα είναι αξεσουάρ που έχουμε όλον τον χρόνο με αποτέλεσμα, όταν πρέπει να την βάλουμε για χαρά και χαβαλέ έχουμε ήδη ξενερώσει. Πολλές βλέπεις οι μάσκες μας, πολλές και δεν πέφτουν οι ρημάδες.

Άλλη θα βάλεις όταν είσαι κομμάτια μέσα σου, αλλά δεν θες να φανεί. Έχεις και αξιοπρέπεια βλέπεις, φοράς ένα χαμόγελο και πάμε...Έχεις και άλλη, εκείνη της αδιαφορίας και ας τρελαίνεσαι, πολλές φορές, με όλα όσα γίνονται γύρω σου, εσύ τη φοράς και προχωράς.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε να γεμίσουμε από δαύτες, πολλές και τόσο αληθινές που δεν ξεχωρίζουν. Βλέπεις γίνονται ένα με το πετσί μας.

Υπάρχει και άλλη κατηγορία. Εκείνη που αυτός που την φορά,  θέλει να καλύψει κάτι...Θέλει να κρύψει κάτι ψεύτικο, κάτι άδειο....Εκεί,-ίσως αργά- αλλά η μάσκα θα πέσει...Οι μάσκες μας, δεν είναι σαν εκείνες, τις πλαστικές που έχουν τη μυρωδιά τους, ένα λάστιχο μόνο τις έδενε με εσένα. Ένα λάστιχο που, αν κουραζόσουν τσουπ κι έβγαινε. Τώρα, αν κουραστείς, τι να βγάλεις;

Όμορφα ήταν τότε, πόσο πιο όμορφα θα ήταν και τώρα, εάν τις ρίχναμε τις ρημάδες τις μάσκες. Άνθρωποι είμαστε, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε θα θυμώσουμε, θα αγαπήσουμε λάθος ανθρώπους και θα πληγώσουμε αθώους.

Ας τις αφήσουμε στην άκρη να αναπνέουμε βρε αδερφέ ελεύθερα. Μας αρκούν οι απόκριες, να τις φοράμε και να γελά η ψυχή μας. Όχι για να την κρύψουμε όταν κλαίει...

Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες!

Η αλήθεια πάντα όσο και να πονά είναι πιο όμορφη!