Σήμερα, 8 του Μάρτη σε όλο τον κόσμο γιορτάζεται η ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες! Χρόνια Πολλά στη γυναίκα, για τους αγώνες που έδωσε και συνεχίζει να δίνει και για τις διεκδικήσεις της. Για τη δύναμη που είναι κρυμμένη στο βλέμμα της και βαθιά μέσα στη ψυχή της.
Η γυναίκα ήταν, είναι και θα μείνει για πάντα, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης των ποιητών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Γιατί, αποτελεί από τη φύση της θέμα ανεξάντλητο, ενδιαφέρον, ελκυστικό και πολυδιάστατο. Υπάρχουν άπειροι στίχοι πολλών αγαπημένων ποιητών μας. Στίχοι που κατακλύζονται από φως, τρυφερά συναισθήματα, ομορφιά. Στίχοι που εκπέμπουν το βαθύ, αιώνιο και αδιάψευστο μήνυμα, πως Ζωή σημαίνει Αγάπη και Αγάπη σημαίνει Ζωή.
Είναι αλήθεια πως η γυναίκα με όλα τα πρόσωπα, τις ιδιότητες και τους ρόλους της – σύζυγος, μητέρα, αδελφή, κόρη, γυναίκα ενάρετη ή άπιστη, προδομένη, απελπισμένη, ευτυχισμένη, ερωτευμένη ή ανέραστη, εκδικητική, νεαρή ή ηλικιωμένη, πάνω από όλα γυναίκα «αγαπημένη», έχει αποτελέσει τη μούσα πολλών μεγάλων ποιητών μας.
Θα ξεκινήσουμε τη σύντομη περιπλάνηση στο μαγικό κόσμο της ποίησης, με τους μοναδικούς στίχους του Νομπελίστα μας Οδυσσέα Ελύτη που έγραψε για τη γυναίκα:
« Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι,
μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές,
όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμό. Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί
γυναίκα…»
Για μια γυναίκα συνέθεσε ο αγαπημένος μας Γιάννης Ρίτσος την ελεγειακή «Σονάτα του σεληνόφωτος». Κάποιο βράδυ της Άνοιξης μια γυναίκα ηλικιωμένη, ντυμένη στα μαύρα, βρίσκεται μαζί μ’ έναν νέο σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Από τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα «αμείλικτο φεγγαρόφωτο». Η γυναίκα παραδίδεται σ’ έναν ατελείωτο μονόλογο όπου επανέρχεται σαν επωδός η ικεσία προς τον νέο: «Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου». Το φως του φεγγαριού δημιουργεί ένα κλίμα εξωπραγματικό, που την ωθεί στην αναζήτηση του εσωτερικού εαυτού της:
«Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δεν θα καταλάβεις.
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μέσα στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες.
Ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
Λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα…»
Αλλά και ο αγαπημένος Νικηφόρος Βρεττάκος αφιέρωσε τους υπέροχους στίχους του ποιήματος που ακολουθεί σε μια γυναίκα, στην « Ελένη» και στην αγάπη και στην πίκρα της απουσίας της:
«… Άραγε τί ώρα να ναι δίχως εσένα;
Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα.
Κι ο ήλιος φωτίζει παράξενα. Σε ποιόν να τον δώσω;
Περίσσεψε ο ήλιος, αγάπη μου, δίχως εσένα…
Κουβεντιάζουμε οι δυο μας μέσα στο άπειρο, αγάπη μου
φως μα φως…»
Θα τελειώσουμε αυτό το μικρό ταξίδι στη μαγεία της ποίησης, υποκλινόμενοι στους στίχους του Εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους που υμνούν τη γυναίκα αγωνίστρια:
« Ιδού, αυτές οι γυναίκες φέρονται θαυμαστά. Αυτές είναι μεγαλόψυχες και λένε ότι μαθαίνουν από μας. Δε δειλιάζουν μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία. Εμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερην ώρα...».
Οι γυναίκες γιορτάζουμε κάθε μέρα.
Όμως Χρόνια μας Πολλά! Δυνατά- Δημιουργικά – Χαρούμενα!
