- «Βγάλε επιτέλους τη μάσκα σου, σε ικετεύω! Άφησέ με να αντικρίσω για μια στιγμή το όμορφο δίχως φτιασίδια πρόσωπό σου».
- « Μην επιμένεις. Μη με πιέζεις. Δεν μπορώ να το κάνω! Δεν αντέχω να αντικρίσω την ασχήμια μου. Δεν μπορώ να δω την αλήθεια μου κατάματα».
- «Αχ! Να ξέρεις κατά βάθος ψυχή μου δεν είσαι διόλου άσχημη. Έχεις απλά κουραστεί τόσο πολύ. Ο πόνος και η ταλαιπωρία έχουν χαραχτεί, έχουν αποτυπωθεί βίαια και ανεξίτηλα πάνω σου. Σκλήρυναν τις γραμμές του αόρατου προσώπου σου. Κύρτωσαν το άυλο κορμί σου. Κοιτάξου με θάρρος στον σπασμένο καθρέφτη σου και αποδέξου αυτό που αντικρίζεις. Κάνε το τώρα, πριν να είναι αργά!»
Ένας ατέρμονος, εσωτερικός διάλογος . Μια αέναη πάλη του καλού και του κακού εντός μας. Δύο κόσμοι παράλληλοι που υπάρχουν μέσα μας και παλεύουν καθημερινά να βγουν στην επιφάνεια. Πόσες φορές άραγε θάψαμε συναισθήματα, «θέλω» και επιθυμίες, προσπαθώντας να διατηρήσουμε την «καλή» μας εικόνα; Αναρίθμητα πάθη και σκοτεινά τερτίπια του μυαλού, κρυμμένα. Νομίζουμε ότι με το να θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, όλα θα πάνε καλά. Ε! όχι λοιπόν. Κάποια στιγμή πρέπει να κοιταχτούμε κατάματα, να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν σαθρά κομμάτια της προσωπικότητάς μας, που δε μοσχοβολούν αλλά ζέχνουν εγωισμό και υπερηφάνεια. Έτσι και αλλιώς από σήμερα οι μάσκες δεν έχουν πια θέση στη ζωή μας.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι κατά βάση καλή και αγαθή. Έτσι έχει πλαστεί. Προσωρινά όμως χάνουμε την πορεία και παρεκκλίνουμε. Η Καθαρά Δευτέρα έρχεται να μας θυμίσει αυτό ακριβώς. Την έννοια της κάθαρσης και του επαναπροσδιορισμού. Είναι ευκαιρία να πετάξουμε τα βάρη της ανθρώπινης φύσης μας και να γυρέψουμε τα Ουράνια. Να πάρουμε ξανά τον έλεγχο του κορμιού μας. Αυτού του κουρασμένου, φθαρτού, γήινου κορμιού, του πλασμένου από νερό και χώμα. Να ενωθεί με το πνεύμα, μαθαίνοντάς του την εγκράτεια από την ύλη και τα πάθη.
Είναι ευκαιρία να ζητήσουμε συγγνώμη από όσους κατά λάθος ή όχι πληγώσαμε. Να δώσουμε άφεση σε εκείνους που μας αδίκησαν ηθελημένα ή μη.
Μέρα μετάνοιας και συγχώρεσης. Ένας τρόπος να βρούμε την εσωτερική γαλήνη που γυρεύουμε. Ας ζητήσουμε συγχώρεση όμως και από εμάς τους ίδιους. Για όλες εκείνες τις φορές που πνίξαμε τα ισχυρά «όχι» του και τα μεταμορφώσαμε σε αδύναμα «ναι». Για τις άλλες φορές που ξεπεράσαμε το κόκκινο φανάρι των αντοχών μας και σταθήκαμε αμείλικτοι απέναντί του, σηκώνοντας πρώτοι την πέτρα για να τον λιθοβολήσουμε. Να τον λυπηθούμε. Για μια έστω φορά.
Ψυχή μου, γίνε για μια μέρα λοιπόν χαρταετός.
Πέτα μακριά. Στρέψε το βλέμμα σου στον Δημιουργό Σου. Όσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις τόσο πιο πολύ θα νιώθεις τη ζεστασιά της αγάπης Του και τη λάμψη από το φως Του. Σκιρτάει η καρδιά. Πρόγευση του Παραδείσου. Για να πετάξεις όμως, χρειάζεσαι και εκείνο το απαλό αεράκι, τη Χάρη που θα σε οδηγήσει. Μόνος σου δεν μπορείς. Προσευχήσου, πάντα ο θείος άνεμος αυτός να σε ακολουθεί, γεμίζοντάς σε ελπίδα. Και να θυμάσαι ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της πτώσης. Μη λησμονείς ότι όσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο επικίνδυνη, οδυνηρή και επώδυνη θα είναι. Καλέ μου χαρταετέ, έχει πάντα το σκοινί που σε κρατάει χαμηλά, ταπεινά. Σου υπενθυμίζει ότι ανήκεις στην μάνα γη. Να έχεις επίγνωση της συννεφιάς που παραμονεύει. Έχεις αγώνα ακόμα μέχρι να απελευθερωθείς από τα δεσμά και να κόψεις το σχοινί αυτό. Είναι ακόμα η αρχή του Γολγοθά. Είναι η ζωή μια περιπέτεια, μα εσύ κουράστηκες νωρίς.
Σε σαράντα ημέρες από σήμερα η Ανάσταση που προσδοκάς θα έρθει. Ίσως πάρει λίγο περισσότερο χρόνο, ίσως και όχι. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα έρθει. Πανέμορφη, δική σου ολόδική σου. Μέσα στην Άνοιξη και τις ευωδιές. Μέσα στη χαρά και την ευλογία.
Καλή Σαρακοστή.
