Το ανθρώπινο είδος υπάρχει πάρα πολλούς αιώνες στον πλανήτη. Όπως όλα τα είδη, έτσι και αυτό πολλαπλασιάζεται. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, ο άνθρωπος εξελίσσεται και προοδεύει πολύ πιο γρήγορα αλλά και έξυπνα. Συνήθως προς το καλύτερο. Γίνεται πιο «πολιτισμένος».
Η πρόοδος όμως δεν τους βρίσκει όλους σύμφωνους. Γιατί είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν μπροστά. Λίγοι αυτοί που μπορούν να ξεσυνηθίσουν. Να σκεφτούν «έξω από το κουτί». Λίγοι αυτοί που έχουν την θέληση να βάλουν το «εγώ» τους στην άκρη και να μάθουν νέα πράγματα.
Γι’ αυτό πάντα όταν υπάρχει μια νέα ιδέα, υπάρχουν και οι αντιδραστικοί. «Όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση». Ανεξαρτήτως αν η δράση είναι καλή ή κακή, πάντα θα υπάρχει αντίδραση. Η καλή δράση συνήθως με τα χρόνια βρίσκει το έδαφος και καθιερώνεται.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο έτος 2019. Έχουμε περάσει άπειρα στάδια εξέλιξης και προόδου. Η ανάγκη για αναπαραγωγή είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθούμε να αναπαραγόμαστε όπως πάντα. Ευτυχώς ο τρόπος και η υπευθυνότητα που δείχνουμε πλέον σε αυτό το θέμα, έχει προοδεύσει αρκετά. Ο πολιτισμός μας πλέον δεν «χτυπάει με το ρόπαλο τη γυναίκα στο κεφάλι και τη σέρνει από τα μαλλιά» για να τεκνοποιήσει. Παρόλα αυτά όμως, η ευκολία του να φέρει κάποιος ένα παιδί στον κόσμο είναι πολύ μεγάλη. Όποιος έχει γεννητικά όργανα που λειτουργούν κανονικά, μπορεί να το κάνει. Και κανείς δεν του ζητάει τον λόγο κιόλας. Δεν έχει σημασία αν αυτός ο άνθρωπος είναι εγκληματίας, ψυχασθενής, ανεύθυνος ή απλά «δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει γονέας», όπως ακούμε καμία φορά. Όλοι μπορούν να το κάνουν. Ίσα ίσα συνήθως τους παροτρύνουν όλους μεταξύ 25 και 35 ετών.
Σε μια πολιτισμένη κοινωνία όμως μήπως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι; Μήπως ήρθε η ώρα να πάμε ένα βήμα παραπέρα; Μήπως ήρθε η ώρα γίνουμε πιο υπεύθυνοι ως κοινωνία; Να βάλουμε κάποιες παραμέτρους; Να δυσκολέψουμε λίγο την τεκνοποίηση προς όφελος όλων μας; Και πάνω από όλα για το όφελος των ίδιων των παιδιών;
Μιλάμε για τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου που έρχεται στην κοινωνία και γίνεται μέρος αυτής. Γίνεται μέρος του συνόλου και επηρεάζει την πορεία του. Δεν θα έπρεπε αυτοί που θα το αναθρέψουν να μην είναι εντελώς τυχαίοι; Δεν θα έπρεπε να είναι άνθρωποι που θα είναι άξιοι για να αναθρέψουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έτσι ώστε και αυτό με τη σειρά του να κάνει το ίδιο;
Φαινόμενα παρατημένων παιδιών, κακοποιημένων παιδιών, οικογενειών που δεν έχουν να φάνε και τεκνοποιούν 13(!!!) φορές, νεκρά παιδιά από ανευθυνότητα ή κακία, καθώς και πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις μπορούν να μειωθούν. Πρέπει να μειωθούν! Πρέπει να προσπαθήσουμε να τα εξαλείψουμε. Και καλό είναι να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή. Γιατί το χρωστάμε στα ίδια τα παιδιά. Μα πώς;
Εγώ ρίχνω στο τραπέζι μια ιδέα. Μια επιτροπή. Μια επιτροπή που θα δίνει έγκριση σε κάποιους να γίνουν γονείς. Όχι φίλη μου. Αν δεν έχεις να φας δεν θα μπορείς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Και έτσι δεν θα σου επιτρέπεται. Αν είσαι ανεύθυνη ή εγκληματίας ή ψυχασθενής δεν είσαι ικανή να αναθρέψεις ένα παιδί σωστά. Και ας έχεις γεννητικά όργανα. Αν είσαι βίαιη θα απορρίπτεσαι, γιατί είναι πολύ πιθανό να το βγάλεις στο παιδί σου.
Μπορεί για μερικούς να ακούγεται εξωφρενικό. «Δράση και αντίδραση». Αλλά δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα εγκρίνει. Δεν είμαι ειδικός. Μερικά παραδείγματα έφερα. Δε θα μπορούσα να βρίσκομαι μέσα σε μια τέτοια επιτροπή γιατί δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις. Δε γνωρίζω καν τι ειδικότητες θα έπρεπε να έχει αυτή η επιτροπή. Ψυχολόγους; Μέλη της οικογένειας του αιτούντος; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι, ότι τα παιδιά δε φταίνε ποτέ σε τίποτα. Σφουγγάρια είναι που ρουφάνε νερό. Το σφουγγαράκι αυτό θα γίνει Ινδός στην Ινδία. Κινέζος στην Κίνα. Εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι όταν τα φέρνουμε στον κόσμο να είμαστε όσο το δυνατότερο σιγουρότεροι μπορούμε ότι θα έρθουν σε ένα περιβάλλον που θα τα μεγαλώσει όσο καλύτερα γίνεται. Γιατί δεν τα ρωτήσαμε ποτέ αν θέλουν να έρθουν στη ζωή. Από μόνοι μας τα φέραμε. Για σωστούς ή λάθος λόγους (ένα θέμα για το οποίο έχω ήδη γράψει το άρθρο «Η γοητευτική παγίδα της μητρότητας», εμείς το αποφασίσαμε. Για αυτό η κοινωνία που ζούμε θα πρέπει να απαιτεί τη μέγιστη υπευθυνότητα. Και το να τρέχουμε μετά να μαζέψουμε τα «σπασμένα», δεν είναι αρκετό.
Πρέπει να υπάρχει πρόληψη. Δεν κάνεις ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Μπορεί να προσγειωθείς ανώμαλα αλλά δεν μπορείς να πέσεις χωρίς αυτό. Κανένας δεν στο επιτρέπει. Έτσι λοιπόν, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το καλύτερο των παιδιών όχι ως εγωιστές, αλλά ως κοινωνία.
Η εξέλιξη και η πρόοδος μας χτυπάει πάλι την πόρτα.
Στείλε μου ένα mail στην διεύθυνση eman.listens.to.you@gmail.com και θα χαρώ πολύ να ανταλλάξουμε απόψεις, να σχολιάσουμε θέματα που ήδη έχουν δημοσιευτεί, να προβληματιστούμε με άλλα ευχάριστα ή δυσάρεστα, λυμένα ή άλυτα, να σου δώσω κάποια συμβουλή που μπορεί να σε βοηθήσει και μέσω όλων αυτών να εξελιχθούμε και οι δύο.
