-Μην κλείνεις το φως μαμά…
-Γιατί, αγάπη μου;
Και εγώ ψιθυριστά.. «Θα’ ρθουν τα τέρατα μαμά…»
Και ευτυχώς δεν έκανε το λάθος να μου πει ότι δεν υπάρχουν τέρατα…
-Για πες στην μανούλα, πώς μοιάζουν τα τέρατα, να ξέρει να τα διώξει.
-Δεν είναι ίδια μαμά..Κάποιες φορές είναι σαν μια πελώρια μαύρη σκιά που με κουκουλώνει ολόκληρη και δεν μπορώ να ξεφύγω. Άλλες φορές, είναι σαν μπουλντόζα που γκρεμίζει ό,τι φτιάχνω ..και άλλες είναι σαν να κοιτάω τον εαυτό μου από ψηλά να τον τρώνε τα «θηρία» και του φωνάζω να τρέξει αλλά δε με ακούει..Γιατί δε με ακούει, μαμά; Φωνάζω μαμά, πολύ δυνατά φωνάζω..
-Αγάπη μου, τέρατα βλέπω και εγώ, υπάρχουν παντού...
-Και δε φοβάσαι μαμά; Εγώ φοβάμαι…
-Όλοι στην αρχή φοβούνται, αλλά θα σου πω ένα μυστικό να τα διώχνεις.
-Ναι, ναι, μαμά, να μου πεις. Υπάρχει μυστικό όπλο;
-Ναι, κοριτσάκι μου… Υπάρχει: ΕΣΥ. Εσύ είσαι το όπλο, γιατί είσαι πιο δυνατή από αυτά, αυτό να θυμάσαι. Πολέμα τα και θα φύγουν. Πίστεψε ότι θα ξεφύγεις από τη μαύρη σκιά και θα τα καταφέρεις. Όταν βλέπεις την μπουλντόζα, πίστεψε ότι είναι πιο μικρή από αυτά που χτίζεις και η ζημιά που κάνει είναι τοσοδούλα και θα τη φτιάξεις ξανά..και όταν δεις τον εαυτό σου, πίστεψε ότι είναι δίπλα σου όσοι σε αγαπούν και θα ενώσουν τη φωνή τους με τη δική σου και θα γίνει τόση δυνατή που το κοριτσάκι μου θα την ακούσει και θα τρέξει.
-Αλήθεια, μαμά; Μπορώ να τα κάνω όλα αυτά;
-Αχ, ζωή μου, μπορείς να κάνεις τα πάντα! Αρκεί να το πιστέψεις!
