Η ελευθερία της ψυχής μας είναι το πολυτιμότερο αγαθό

Η ελευθερία της ψυχής μας είναι το πολυτιμότερο αγαθό (Πηγή Pixabay)

Μου αρέσει να κοιτάω ψηλά, να χάνεται το μάτι μου στην απεραντοσύνη του ορίζοντα, μέχρις εκεί που αισθάνομαι πως καταργούνται τα «όρια»...

Τα όρια, «ανθρώπων έργα» είναι κι αυτά.

Ο άνθρωπος τα θέτει και ο ίδιος ομοίως τα καταλύει, μη συνειδητοποιώντας πως είναι ουσιαστικά, α-δύναμος μπροστά στις δυνάμεις του σύμπαντος…

Κι όμως! Υπάρχει λόγος για ότι «γίνεται» και για ότι «δε γίνεται».

Μας ξεπερνάει η φύση, μας καταργεί και μας ξαναδημιουργεί

από το τίποτα και στο τίποτα μας επιστρέφει...

Η «μάνα φύση» μας γεννά. Αυτή θηλάζει την ελπίδα. Αυτή τη γαλουχεί δυναμώνοντας τα φτερά της.

Σ' αυτήν κρύβονται τα μεγάλα νοήματα, τα αληθινά, τα σημαίνοντα, που ενώ αναλωνόμαστε να τα κυνηγάμε, σπανίως τα φτάνουμε!

Το σημαντικότερο αγαθό που μας χαρίστηκε είναι ελευθερία της ψυχής μας …

Αυτή μπορεί να πετάξει και να αναζητήσει το σημαντικό και το σπάνιο έξω από όρια και φραγμούς των «πρέπει» και των «επειδή»...

Οι μόνες στιγμές που ο άνθρωπος ξεπερνά αληθινά τα όρια και αγγίζει τον ουρανό, είναι οι στιγμές που η ψυχή του «πετάει» παίρνοντας μαζί της, όνειρα και προσδοκίες και πόθους κρυφούς...αναζητώντας αδερφές ψυχές ή έστω τη μία αδερφή ψυχή που του αναλογεί.

Αν αξίζει κάτι αληθινά, είναι αυτό!

Είναι οι ψυχές των ανθρώπων π' αγγίξαμε, όσων μας αγάπησαν, κι αυτών που μας ένιωσαν στο ταξίδι αυτό της επίγειας ζωής μας...

Οι ψυχές που βρέθηκαν στους ορίζοντές μας για να μας δείξουν το δρόμο για το σημαντικό κι ευδόκιμο..

Τα πιο όμορφα συν-αισθήματα είναι τα αμοιβαία και προκύπτουν όταν συναντηθούν ταυτόσημες ψυχές...

Καμιά συνάντηση στη ζωή μας δεν είναι «τυχαία», πάντα υπάρχει κάποιος βαθύτερος λόγος που συναντάμε κάποιον, πάντα υπάρχει λόγος για ότι συνέβη ή δε συνέβη...

Το σύμπαν έχει τους λόγους του που συνωμοτεί και αν με τα χρόνια μάθουμε να το ερμηνεύουμε και να το κατανοούμε, έχουμε ελπίδα να κερδίσουμε μια ισορροπημένη ζωή, χωρίς να ταλαντευόμαστε σε «γιατί» που είμαστε «μικροί» να καταλάβουμε!

Το ζητούμενο είναι να «ψηλώσει» η ψυχή μας για ν’ αγγίξει «ουρανό»…

Μπορεί η ψυχή να πονάει όταν «ψηλώνει» , αλλά τότε μόνο βγάζει φτερά…