«Άφησε τα πάντα να σου συμβούν. Την ομορφιά και τον τρόμο. Απλά προχώρα. Κανένα συναίσθημα δεν είναι τελειωτικό» (Reiner Maria Rilke )
Η αγάπη και ο πόνος είναι οι κινητήριοι μοχλοί που μας προσφέρει η ζωή. Είναι δράση, στόχος, κίνητρο αλλά και αποτέλεσμα της ανάπτυξής μας. Η αγάπη μπορεί να γιατρέψει το σώμα, η λύπη όμως αναπτύσσει τη δύναμη του νου.
Αγάπη, μια σταγόνα από τον ουρανό που ρίχνει ο Θεός στο ποτήρι της ζωής για να γλυκάνει τις πίκρες της. Αγάπη σημαίνει «εγώ αγαπώ» και αφήνομαι χωρίς εγγυήσεις. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
«Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την», έγραψε ο μεγάλος Μύστης Χαλίλ Γκιμπράν, «μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που αργοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλλησή τους στο χώμα. Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα…»
Ο πόνος μπορεί να γίνει πηγή ζωής καθώς μπορεί να αφυπνίσει και να μας βοηθήσει να βρούμε αληθινές αξίες. Αν καταφέρουμε να δώσουμε φωνή στα συναισθήματά μας, στον πόνο, τη θλίψη, την πίκρα για όλα τα ανεκπλήρωτα και τις ματαιώσεις, θα μπορούσαν να μας διηγηθούν ένα σωρό ιστορίες. Και μέσα απ’ αυτές να γίνουμε ίσως σοφότεροι και σίγουρα πιο δυνατοί. Συχνά η ζωή μας φέρνει προβλήματα και στεναχώριες, μικρές ή μεγαλύτερες και νοιώθουμε πως βρισκόμαστε σε σκοτεινό Λαβύρινθο. Όμως, νομοτελειακά πάντα το σκοτάδι εναλλάσσεται με φως. Όταν πονάνε πιστεύουμε πως καταρρέουμε, πέφτουμε και νομίζουμε πως δεν θα ξανασηκωθούμε. Αν όμως αποδεχθούμε τη θλίψη μας, την εκφράσουμε και της δώσουμε φωνή, αργά ή γρήγορα θα ανακαλύψουμε τα βαθύτερα αίτιά της για να την πολεμήσουμε.
«Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του όστρακου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο. Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας. Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας. Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας…» ( Χαλίλ Γκιμπράν ).
Άλλωστε εκείνοι που δεν αποδέχονται τη θλίψη δεν μπορούν να νοιώσουν ούτε τη χαρά. «Μέσα στη θλίψη μου ξέχασα μια πόρτα ανοιχτή κι από εκεί τρύπωσε η ευτυχία».
