Η ποίηση είναι λύτρωση από τα δεσμά της ματαιότητας

Η ποίηση είναι λύτρωση από τα δεσμά της ματαιότητας

 Κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου  μαζί με τον ερχομό της Άνοιξης γιορτάζεται  η Παγκόσμια ημέρα ποίησης

« Δεν θα βρεις ποίηση πουθενά αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου» Joseph Joubert

Έχουν τόσα πολλά γραφεί, όμως ας μου επιτραπεί ένα μικρό αφιέρωμα στον απόηχο της μέρας αυτής, καθώς η ποίηση είναι λύτρωση από τα δεσμά της ματαιότητας. Μια απόδραση από την καθημερινότητα, ή διαφυγή, ένα ταξίδι μέσα στη μαγεία. Η δημιουργία γλυκαίνει την ψυχή, ημερεύει το μυαλό, ξαναζωντανεύει το όνειρο, του δίνει φτερά. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει η ψυχή να πετάξει, σημασία έχει η κινητοποίηση και η απαλλαγή από την εσωτερική αδράνεια. Εκείνο που μετράει είναι ο απεγκλωβισμός θωρακισμένων συναισθημάτων κι επιθυμιών. Και ίσως είναι ένας δρόμος που  θα μπορούσε να οδηγήσει  στην αποδοχή του εαυτού και στην απελευθέρωση.
«Η ποίηση ωφελεί εκείνους που την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός τους μικρά κομματάκια από σχισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους» έγραψε η Κική Δημουλά.

Κάθε καινούργιο ξεκίνημα πυροδοτείται  από την έμπνευση. Κι η έμπνευση  στην ποίηση τροφοδοτείται από μνήμες, βιώματα και συναισθήματα. Μια φλόγα μάς ταλανίζει και συνάμα ενεργοποιεί τη σκέψη μας. Τα πάθη και οι πληγές της ψυχής μας, οι ρωγμές της καρδιάς γίνονται λέξεις κι αυτές θα γεννήσουν άλλες λέξεις,  καθώς  τρέχει η πένα  στο λευκό χαρτί μαζί με τα δάκρυα.
Άλλωστε «ποίηση είναι όταν δύο λέξεις  συναντιούνται για πρώτα φορά».

Υπάρχουν τόσοι μεγάλοι ποιητές και τόσα πολλά αγαπημένα ποιήματα. Η επιλογή είναι δύσκολη, όμως καταλήγω στο εξαιρετικά φιλοσοφημένο και πάντα επίκαιρο ποίημα

 «Μαθαίνεις» του  Χόρχε Λουίς Μπόρχες  (1899 – 1986) που ανήκει στις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα. Είναι ο πιο οικουμενικός συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα:   

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις, με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Αληθινοί οι στίχοι του Μπόρχες καθώς όλοι μαθαίνουμε διαβαίνοντας. Η ίδια η ζωή μας γεμίζει με διδαχές:  Αγάπη σημαίνει ελευθερία και συντροφικότητα, αλληλοϋποστήριξη. Κυνηγάμε τις νίκες αλλά πρέπει να ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε και τις ήττες περήφανα. Κι ακόμα  πρέπει να χτίζουμε τους δρόμους στο σήμερα καθώς το αύριο είναι άγνωστο κι ανασφαλές.