Οι περισσότεροι κάποια στιγμή στη ζωή μας ερωτευτήκαμε παράφορα, κάποιοι -οι πιο τυχεροί- δε γνώρισαν τον πόνο του χωρισμού, κάποιοι άλλοι όμως μείνανε άυπνοι προσμένοντας την επιστροφή του έρωτά τους…
Σε αυτούς είναι αφιερωμένο το ποίημα της Γεωργίας Σπάλα «Έλα ξανά» που απεικονίζει την προσμονή του ερωτευμένου, πιο ωραία από ότι θα μπορούσα ποτέ να σας περιγράψω…
«Έλα ξανά...το απλωμένο μου χέρι κράτησε...
τον δρόμο σου δεν έπαψα να κοιτώ,
σε συρτάρια αναμνήσεων δεν σ' έκλεισα,
μήτε σε περασμένες αγάπες σε κατέταξα.
Έλα ξανά...απ' το σκούρο ν' αναδυθώ,
λευκό ολόλευκο να ντυθώ,
να πάψουν να έρχονται οι μελαγχολικές μέρες.
Έλα ξανά...γεννούν αγκάθια τα μονοπάτια,
ματωμένες πετούν οι πεταλούδες.
Έλα ξανά...γδαρμένα τα χέρια,
πονά η άδεια αγκαλιά.
Έλα ξανά...σκουριάζουν δεμένα στον μόλο
τα όνειρά μου.
Έλα ξανά..σε άλλους ουρανούς
δεν ξεδιπλώνουν τα φτερά μου.
Έλα ξανά...λόγια που δεν μου είπαν
τα μάτια σου μου χρωστάς.
Έλα ξανά...δεν χωρά η γη
τους στεναγμούς μου.
Έλα ξανά...καταρράχτες τα δάκρυα,
εσύ και μόνο εσύ θα φταις, αν πνιγεί ο κόσμος.
Έλα ξανά...τίποτα δεν αλλάζει...
και μακριά μου σε αγαπώ.
Έλα ξανά...να λάμψει ο κόσμος μου,
ν' ανθίσουν πάλι οι νάρκισσοι,
να φιλήσω στο στόμα την ευτυχία,
στο πανηγύρι της ζωής να χορέψουμε μαζί,
στη χώρα της αιώνιας αγάπης,
των αμετανόητα ερωτευμένων
να ναυαγήσουμε.
Έλα ξανά...για δύο φτιάχτηκε ο παράδεισος...
μόνη στην αυλή του δεν θα βρεθώ.»
