Μα πόσο πια μας αλλοιώνει η εξωτερική μας εμφάνιση, αλλιώτικους μας κάνει.
Όχι όλους, συγκεκριμένους, αυτούς μωρέ, τους ανασφαλείς...
Σκεπάζεις και καμουφλάρεις τη γύμνια του εσωτερικού σου άδειου σου κόσμου, με υφάσματα αξίας ή όχι...
Ξεγελάς τα θαμπά σου μάτια, αλλά όχι εκείνα που διψούν για αλήθειες.
Αφήνεις εδώ κι εκεί τα κομμάτια σου, σαν το φίδι αλλάζεις δέρμα, όμως κανείς δεν κάνει το κόπο να το φυλάξει, ούτε για γούρι...
Όμως μάθε ότι όλες οι παραστάσεις έχουν τέλος.
Και δεν εννοώ το χειροκρότημα που μπορεί και να εισπράξεις, αλλά αυτό το επώδυνο, που όταν σβήσουν τα φώτα και αδειάσουν οι θεατρικές καρέκλες, κανείς δεν θα σε θυμάται... ούτε καν η μάνα σου.
Όμορφος άνθρωπος μωρέ είναι αυτός που μέσα του είναι ακόμα πιο όμορφος.
