"Μα πόσο όμορφη είναι; Μια κούκλα είναι!" Και πραγματικά πρόκειται για μια γυναίκα εξαιρετικής εξωτερικής ομορφιάς. Όμως φτάνει μόνο αυτό;
Πολλές φορές συμβαίνει αυτή η εξαιρετική ομορφιά με το πέρασμα του χρόνου να χαθεί. Και θα μου πεις: Δεν είναι φυσικό καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει και γερνάει; Θα σου απαντήσω: Ναι είναι φυσικό ο άνθρωπος να γερνάει. Όχι όμως να χάνει και την ομορφιά του.
Γιατί καθώς μεγαλώνει δεν φτάνει μόνο η εξωτερική εμφάνιση. Και αυτό το καταλαβαίνει κανείς κοιτάζοντας πρόσωπα που ενώ ήταν όμορφα έγιναν άσχημα, χωρίς απαραίτητα να έχουν γεράσει ακόμα.
Και εδώ θα ακουστεί μια μεγάλη αλήθεια. Μόνο το κακό αναπτύσσεται από μονάχο του. Για να αναπτύξει κανείς την καλοσύνη χρειάζεται προσπάθεια και θάρρος. Και αυτά τα όμορφα πρόσωπα που έγιναν άσχημα δεν προσπάθησαν καθόλου. Βολεύτηκαν με την εύκολη λύση. Την σπίθα της κακίας. Έτσι έχασαν την γοητεία τους. Μεγαλώνοντας αρνήθηκαν τη σοφία και έδωσαν χώρο στην κακία.
Μεταμορφώθηκαν σε μικρά ανθρωπάκια και μεγαλώνοντας, το μίσος και η κακία πήραν την θέση της ομορφιάς τους στο πρόσωπό τους. Γιατί η κακία δεν έχει μέτρο. Δεν είναι ελεγχόμενο συναίσθημα. Εξελίσσεται ραγδαία. Άρα και η ασχήμια. Βλέπεις η κακία δεν μεταλλάσσεται σε καλοσύνη.
Είναι μια αρρώστια που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Και όταν την καλλιεργήσει θα ζωντανέψει. Δε θα μπορεί να κρυφτεί άλλο μέσα του. Θα βγει στο πρόσωπό του. Γιατί μόνος του υπάκουσε στα πάθη του, όπως ο δούλος στο αφεντικό του. Ναι έγινε δούλος της κακίας και της ασχήμιας. Όπλο του; Η κακή σκέψη, που έγινε κακός λόγος.
Πόσο όμορφο να παραμείνει ένα πρόσωπο χωρίς εσωτερική δουλειά; Γι’ αυτό σταμάτα να κοιτάς τον καθρέπτη και να αναρωτιέσαι τι άλλαξε.
Κοίτα μέσα σου. Όσο προλαβαίνεις. Πριν η κακία σου γίνει συνήθεια!
