Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Μεγαλώνεις γιε μου.
Μέρα τη μέρα μεγαλώνεις κι εγώ απομένω να σε κοιτώ.
Να μετρώ πόντους που ψηλώνεις, γραμμάρια που βάνεις πάνω στο κορμάκι σου.
Σε θυμάμαι μια σταλίτσα, να χάνεσαι στην αγκαλιά μου και να με κοιτάς με εκείνα τα σκούρα μάτια, δίχως καλά καλά να με βλέπεις. Με καταλάβαινες όμως, το ένιωθα.
Τώρα τα μάτια άνοιξαν κι εσύ με κοιτάς και πάλι. Και με γνωρίζεις, αντιδράς, μου χαμογελάς.
Ξέρω θα πεις μάνα γίνεσαι μελό, μαζέψου. Είναι που σε έκανα και με άποψη τρομάρα μου και τώρα τραβάω τα μαλλιά μου. Πού τα κλασικά μωρά που κάθονται όπου θες, φορούν ό,τι θες και γενικά τα κάνεις ό,τι θες;
Τρεισήμισυ μηνών κι έχεις γνώμη. Ξέρεις ποια τραγούδια σε ηρεμούν, ποια σε φέρνουν στο κέφι, πότε θέλεις αγκαλιά και πότε να σε αφήσω στην ησυχία σου, πότε θέλεις να φας και πόσο -αυτό που έχεις και ενσωματωμένο δοσομετρητή μια σταλιά παιδί, με ξεπερνάει- και πότε απλά να παίξεις με την πιπίλα του μπιμπερό σου. Ξέρεις ποιο ρούχο σε βολεύει και σε ποιο θα χαλάσεις τον κόσμο μέχρι να στο αλλάξω. Γιατί είσαι και fashion icon, τρομάρα μου, έχεις κι ένα image να κρατήσεις.
Μπορεί να γελάω μα σε καμαρώνω γιε μου γιατί από τώρα έχεις προσωπικότητα. Γιατί από τώρα δηλώνεις τον χώρο, τον χρόνο και τον τρόπο σου.
Ξέρεις πως άπαξ και σταθεί κινητό μπροστά σου, θα καρφώσεις βλέμμα μπλαζέ ολόισια στο φακό κι ανάλογα τα κέφια θα πάρεις πόζα. Άπαξ και είσαι ζοχαδιασμένος, την πατήσαμε. Στις καλές σου, θαχουμε μια από εκείνες τις φάτσες που γράφουν ιστορία και τρελαίνουν σόγια.
Είσαι η ουρά μου κι εγώ η δική σου. Μαζί στα πάντα. Στις δουλειές του σπιτιού, στις βόλτες, στα ψώνια. Κύριος σε όλα σου κι εγώ μαμά κουκουβάγια να καμαρώνω. Ανοίγεις τα μάτια και παρατηρείς τον κόσμο που σου δείχνω. Πρωτόγνωρα όλα και για σένα και για μένα μέσα από τα δικά σου μάτια. Κοντά σου πήρε άλλο νόημα το άπλωμα των ρούχων με τα πολύχρωμα μανταλάκια που σ' αρέσει να τα χαζεύεις. Κοντά σου και το μαγείρεμα απόκτησε άλλη γοητεία, με μένα να σου λέω τις συνταγές κι εσύ να κρατάς την πλαστική κουτάλα ως επίδοξος master chef και να γλαρώνεις στον απορροφητήρα.
Σε καμαρώνω και σε εκείνες τις άναρθρες φωνούλες και τα γέλια που βγάζεις σε μένα και τον πατέρα σου κάθε πρωί που σε στριμώχνουμε ανάμεσά μας στο κρεβάτι.
Αυτή είναι η αγαπημένη ώρα της μέρας μου: Το γέλιο σου, καμάρι μου. Αυτό το φαφούτικο ημιστρογγυλό γέλιο της αναγνώρισης. Αυτό το γέλιο που σημαίνει πως εμείς είμαστε ο κόσμος σου, όπως κι εσύ έγινες ο δικός μας.
Εσύ έδωσες άλλο νόημα στο "μαζί". Εσύ μας έκανες άλλους ανθρώπους, καλύτερους, πιο δυνατούς. Για σένα βλαστάρι μου γίναμε καλύτεροι. Για σένα φορτώσαμε δυνάμεις κι είπαμε πως δεν υπάρχει αδύνατο που να μην παλέψουμε να το κάνουμε δυνατό. Για νάχει ο κόσμος σου προοπτικές. Για να γίνεις ένας σωστός άνθρωπος, μια καλή ψυχή, ένα ευτυχισμένο αγόρι.
Φωτεινό άνθρωπο σε θέλω καμάρι μου. Έτσι σε ονειρεύομαι.
Κι αν καμιά φορά σε πειράζω σαλιάρη μου για τα δόντια που βιάστηκαν να σε ενοχλήσουν ή για τις ευωδιαστές σου πάνες που γκρεμίζουν κάστρα, αν σε λέω τέντυ μπόη, λαμόγιο, μουσούδι,πειναλέο τύπο και άλλα συναφή, είναι για να μην κλαίω συνέχεια, η θεοπάλαβη η μάνα σου, από ευγνωμοσύνη για τούτο το θαύμα της ζωής μου...
Εσένα.
Για να μη σου λέω χίλιες φορές τη μέρα σ' αγαπώ, για να μη φιλάω κάθε χιλιοστό από το ροδαλό κορμάκι σου -πες ρουφάω για να είσαι μέσα.
Για να μη νομίζεις ότι σου έλαχε μάνα χαζή.
Εσύ τη χάζεψες, να ξέρεις, αλλά δείχνει χαρακτήρα...
Συνήθως...
