Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα...
Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως...
Leonard Cohen
Διαβάζοντάς το, ένα γλυκόπικρο συναίσθημα με κατέκλυσε. Από τη μία είναι στ΄ αλήθεια υπέροχο, να γεμίζει ξαφνικά με άπλετο φως το σκοτάδι της ψυχής μας. Σαν φάρος να λάμψει εντός μας, οδηγώντας τη ναυαγισμένη μας οντότητα, στο απάνεμο λιμάνι του. Από εκεί που δεν το περιμένεις. Από το πουθενά. Εισβολέας απρόσκλητος, που σε ζεσταίνει, σε ελκύει, σε μαγνητίζει. Σου δίνει πνοή, σαν δροσερό αεράκι που ήρθε για να φρεσκάρει, τα σκονισμένα και αραχνιασμένα -γεμάτα σκόρο- συρτάρια των συναισθημάτων. Σε ξυπνάει γλυκά από τον λήθαργο της ρουτίνας, της καθημερινότητας, απομακρύνοντας για λίγο την ηχορύπανση των προβλημάτων. Οι αχτίδες του χαϊδεύουν το πληγωμένο παιδί της καρδιάς μας, που στέκει παράμερα, κρυμμένο στα σκοτεινά, γυρεύοντας αιώνια στοργή, καλοσύνη και αγάπη.
Από την άλλη όμως, τούτο το φως που φέγγει, αρχικά ωραιοποιεί καταστάσεις, δημιουργεί ψευδαισθήσεις και σε μεταφέρει σε έναν ουτοπικό και κατά τα άλλα υπέροχο κόσμο. Επιπλέον, αν το καλοσκεφτείς, τρυπώνει κλεφτά, μέσα από κενά που εσύ ο ίδιος έχει αφήσει. Το οικοδόμημα της προσωπικότητάς σου δεν είναι ολόκληρο, γερό και συμπαγές. Υπάρχουν πάνω του ρωγμές, έντονα σημάδια φθοράς. Είναι πληγές που δεν έχουν επουλωθεί; Είναι κενά που η παρούσα ζωή σου δεν μπορεί να καλύψει; Είναι προσωπική και ατομική κρίση; Ατελείωτα ερωτήματα γεννώνται , αρκεί να έχεις το θάρρος να τα δεις κατάματα.
Στάσου με τόλμη και αντίκρισε την πραγματικότητα, δίχως να προσπαθήσεις να θάψεις βεβιασμένα το κεφάλι στην άμμο. Άδραξε την ευκαιρία.
Μέσα σου υπάρχει ένας ολόκληρος, τελείως διαφορετικός κόσμος, σε σχέση με αυτόν που ζεις. Πάθη, ανομολόγητα «θέλω», μια εικόνα όχι τόσο ιδανική, υπαρκτή και καταχωνιασμένη. Ένας χαρακτήρας όχι πάντα ιδανικός, που λίγο λίγο με τα μικρά του χεράκια, σκάβει προσπαθώντας να βγει στην επιφάνεια. Μην τον απαρνείσαι. Είναι εσύ!! Μην τον πνίγεις, γιατί εκείνος ολοένα θα θεριεύει , θα γιγαντώνεται και θα «τρώει» τα θεμέλιά σου. Ομολόγησε την αλήθεια σου, προτού να είναι αργά και αποφάσισε να αλλάξεις ότι δεν σου αρέσει. Με φόβο ναι, αλλά και με αποφασιστικότητα. Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου. Ο πρώτος, να μπαλώσεις βιαστικά τις ρωγμές, με ρίσκο να ξαναδημιουργηθούν ακόμα πιο μεγάλες και να υποστείς μελλοντικά τις συνέπειες. Ο δεύτερος, να γκρεμίσεις τελείως τα «σαθρά» κομμάτια του εαυτού σου, προκαλώντας πόνο και προσωρινή αστάθεια, αλλά ξαναχτίζοντάς τα με γερά υλικά, υπομονή και επιμονή.
Μόνο εσύ μπορείς να επιλέξεις τελικά. Όποια απόφαση και να πάρεις να είσαι προετοιμασμένος ότι θα ματώσεις. Θα νιώσεις το δίλημμα να τριβελίζει το εσωτερικό σου γίγνεσθαι. Άλλωστε όλη μας η ζωή, ένα ατέλειωτο σταυροδρόμι είναι. Δίχως ταμπέλες . Κάνε το πρώτο βήμα και μην φοβάσαι. Μήτε που θα σε βγάλει ξέρεις, μήτε πότε θα έρθει το τέλος της διαδρομής. Απλά προσπάθησε να απολαύσεις το ταξίδι. Κάθε αλλαγή πορείας έχει και την ομορφιά της. Κάθε απομάκρυνση από την περπατημένη μέχρι τώρα οδό, ίσως οδηγήσει σε κάτι ακόμα πιο όμορφο. Αρκεί να βαδίζεις πάντα με γνώμονα το ήθος, τις αξίες και τις αρχές σου. Και τότε δεν θα έχεις ανάγκη από κανένα εξωγενή παράγοντα για να σε φωτίσει. Όλη η ύπαρξή σου θα λάμπει από το εσωτερικό φως της ψυχής…
