Άνθρωποι κοινωνικοί, γελαστοί, «έξω καρδιά».
Τι κρύβουν όμως βαθιά στη ψυχή τους, τι δεν θα σου πουν ποτέ, πόσα δεν ξέρεις και δεν περνούν καν από το μυαλό σου για αυτούς.
Αλήθεια τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να ξεγυμνωθούμε στα μάτια τους;
Τι μας κρατάει πίσω; Είναι εγωισμός, είναι φόβος, είναι η απόλυτη αλήθεια μας για εκείνους;
Άνθρωποι με αδυναμίες, με δεύτερες σκέψεις, με αμφιβολίες.
Τίποτα, δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά!
Θέλω πράγματα απλά, απλά και κατανοητά χωρίς πολλά, πολλά λόγια.
Γιατί όσο πιο πολύ παιδεύουμε το μυαλό μας, όσο πιο πολύ αναλύουμε και εντοπίζουμε νοητές γραμμές που μας χωρίζουν από τους άλλους, τόσο πιο βαθιά θα γίνεται η απομόνωσή μας.
Και όσο πιο πολύ θα γελάμε, τόσο πιο δύσκολα θα τους ανοιχτούμε…
Γιατί θες βρε παιδί μου να μιλήσεις, αλλά να, κάτι σαν τα λόγια του Σωκράτη ένα πράγμα, «στα είπα όλα».
Και όταν φτάνεις σε αυτή την ώρα της σιωπής, είναι γιατί τα λόγια πια δε σε καλύπτουν.
Δεν έχεις τι να πεις, ενώ το μέσα σου ακόμη ουρλιάζει.
Κι είναι κι αυτή η ζωή που είναι τόσο μικρή η ρημάδα, τόσο, που σε στενεύει όσο προχωράει για να δώσεις χρόνο, για να δώσεις άφεση αμαρτιών.
Δίνεις, ακόμη δίνεις, να εδώ είναι το θέμα.
Δίνεις, δίνεις, δίνεις…
Πήρες χαμπάρι τον χρόνο που περνάει;
Νερό ρε φίλε.
Σαν καταγάλανο νεράκι που το κοιτάς να φεύγει, απλώνεις το χέρι και ουπς χάνεται.
Δε κλαίμε ποτέ πάνω από το χυμένο γάλα!
Σημασία έχει να το προσέχουμε πριν χυθεί.
Όπως σημασία έχει το καθετί που γίνεται προτού χαθεί!
