Δε βασιζόμαστε επάνω στις παραδόσεις, εξελισσόμαστε μαζί τους

Δε βασιζόμαστε επάνω στις παραδόσεις, εξελισσόμαστε μαζί τους(pixabay)

Η αλήθεια είναι πως η λέξη παράδοση, τείνει να γίνει γραφική.

Όχι πως πρέπει, αλλά ο τρόπος που τη χρησιμοποιούν, είναι γραφικός.

Μιλώντας για αυτήν, θεωρούν δεδομένο πως έχουν δίκιο.

Οι παραδόσεις δεν πρέπει να σπάνε, λένε.

Πάνω τους στηρίζεται ακόμα και η ανθρώπινη υπόσταση.

Μα πώς;

Αφού δεν υπάρχει σεβασμός σε αυτή την υπόσταση, στην παράδοση θα κολλήσουμε;

Όταν λέμε παράδοση εννοούμε τα ήθη και τα έθιμα, την κουλτούρα.

Πάνω σε αυτές τις λέξεις χτίστηκαν «πιστεύω» και ιδανικά και καταρρέουν, ανοίγουν και χάσκουν, σαν πληγές που μολύνθηκαν.

Κρατώντας τις στατικές παραδόσεις, ίσως να μην πέσουμε στο λάθος της αλλοτρίωσης.

Να μην χάσουμε τα σταθερά μας.

Ο καπετάνιος για να βρει τη σωστή πορεία στη θάλασσα, συμβουλεύεται τον εξάντα του.

Είδωλο του αστέρα, ευθυγραμμισμένο με τον ορίζοντα.

Εμείς έχουμε τις παραδόσεις μας.

Σαν κοινωνία, σαν λαός. Την άποψή μας. Σαν άνθρωποι αυτού του τόπου.

Αν μας τις πάρεις, θα μας αφήσεις τυφλούς στην ανοιχτή θάλασσα.

Οι μνήμες θα χαθούν, θα κάνουμε χρόνια να βρούμε σταθερή πορεία, να μεταδώσουμε γνώση και υλικό στους νεώτερους.

Δε βασιζόμαστε επάνω στις παραδόσεις, αλλά εξελισσόμαστε μαζί με αυτές.

Είναι κανόνες στην τελική.

Κανόνες όπως στη γραμματική της γλώσσας μας.

Κάποιες εξαιρέσεις δεν είναι ικανές να σπάσουν τον κανόνα.

Απλά υπάρχουν και πορευόμαστε μαζί τους.

Η δημιουργία βγαίνει μέσα απ' αυτές, η εξέλιξη, η περαιτέρω ανάπτυξη.

Όλα ξεκινάνε απ' την παράδοση.

Σε προσδιορίζει, δε σε βάζει σε καλούπι, ούτε χαντακώνει την ελευθερία σου.

Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη καθώς μεγαλώνεις, αλλά μέσα απ' όλα όσα έχεις διδαχτεί, βγάζεις τελικά το αποτέλεσμα που σε ικανοποιεί σαν άνθρωπος.

Αν δεν υπάρχει αρχή, πώς θα υπάρξει συνέχεια και έμπνευση για περαιτέρω δημιουργία μέσω αυτής;