Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και ξεχάσαμε να αγαπάμε

Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και ξεχάσαμε να αγαπάμε

Σ' έναν κόσμο που κάθε μέρα σκοτεινιάζει και όλα γίνονται πιο άγρια, ψάχνεις να βρεις ένα χαμόγελο αληθινό. Χάνουμε τα μυαλά και τις ψυχές μας...

Απεγνωσμένα ψάχνουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Μια ωρολογιακή βόμβα η ζωή μας. Τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα γρήγορα, πριν εκραγεί. Άραγε και τι θα γίνει αν εκραγεί;

Μάθαμε να ζούμε λίγο, σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και ξεχάσαμε να αγαπάμε. Καβούκια βγάλαμε όλοι και κλειστήκαμε μέσα σε αυτά. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον διπλανό μας, τρέμουμε μη ζητήσει βοήθεια για να σωθεί...Κινούμενη άμμος η κατάθλιψη που ρουφάει ανθρώπους. Ο καθένας μόνος του σε όλο αυτό και όταν κάτι συμβεί, αναρωτιόμαστε, πώς έφτασε ως εκεί.

Είναι εύκολο, μια γραμμή λεπτή απλά τα χωρίζει όλα. Άνθρωποι που είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας. Γελάνε δυνατά, λες και παλεύουν να κρύψουν τα ουρλιαχτά τους.

Βλέπεις τότε, εκείνα τα χρόνια που οι γειτονιές ήταν μια οικογένεια και η οικογένεια ήταν μια γροθιά, η κατάθλιψη δεν χωρούσε...Τότε την έδιωχνε η παρέα, το τραγούδι, το τραπέζι τους φτωχικό αλλά η ψυχή τους πάντα ήταν γεμάτη. Γέμιζαν οι καρέκλες με παρουσίες, δεν τους ένοιαζαν τα υλικά αγαθά...

Τώρα τα έχουμε όλα, ή μάλλον νομίζουμε πως τα έχουμε! 

Λείπει το σημαντικότερο όμως... Η ψυχική ηρεμία χάθηκε σε οθόνες, υπολογιστές και σε κλειστές πόρτες. Γεμίσαμε τη ζωή μας με απογοήτευση, από φιλίες που χάθηκαν, από έρωτες που ήταν «λίγοι»  και από ανθρώπους που δώσαμε πολλά και άξιζαν ελάχιστα. Όπως και να έχει πάντα θα υπάρχει κάποιος να μας δώσει το χέρι του, όταν η άμμος μας ρουφάει και σίγουρα κάποιος άλλος την ίδια στιγμή χρειάζεται εμάς. Η ζωή είναι όμορφη και μικρή, ίσα που προλαβαίνουμε να της χαμογελάσουμε...

Ας αφήσουμε την άμμο να μας ρουφάει μόνο στην παραλία.