Βρίσκεται πλέον σε όλα σχεδόν τα σπίτια. Όταν διακοσμούν ένα σαλόνι συνήθως η πρώτη ερώτηση είναι «πού θα βάλετε την τηλεόραση». Είναι μια συσκευή που όταν γεννιέσαι τη βρίσκεις ήδη εκεί. Ένα «κουτί» που ενώ δεν κινείται καθόλου, κάνει πάρα πολλά. Ενημερώνει, πουλάει, διασκεδάζει, διαμορφώνει γνώμες, κρατάει συντροφιά. Ίσως προσφέρει αρκετά. Αλλά με τι κοινωνικό κόστος;
Παλαιότερα, όταν ήμουν πιτσιρικάς, έβλεπα αρκετά όταν είχα χρόνο. Θυμάμαι μετά τις προπονήσεις τένις, βιαζόμουν να κάνω γρήγορα μπάνιο, γιατί μετά από λίγο θα άρχιζε το νέο επεισόδιο του Ιππότη της ασφάλτου ή των Ντιούκς. Θυμάμαι την τετραπέρατη «μα» μου (μητέρα) που ρώταγε κατά την διάρκεια των διαφημίσεων ποιος είναι ο «λάκκος στη φάβα» της καθεμίας. Όσο μεγάλωνα, τόσο λιγότερο με κράταγε μπροστά του αυτό το κουτί. Ίσως γιατί δεν έβρισκα το ανάλογο ενδιαφέρον. Ίσως γιατί ήμουν αρκετά δραστήριος. Ίσως γιατί ταινίες προτιμούσα να βλέπω στο σινεμά. Ίσως γιατί άρχισα να ανακαλύπτω ότι μάλλον δεν είναι τόσο αθώα.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε, πολλοί αντιδρούσαν. Γιατί μπορεί να βλέπανε κάτι που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, επειδή θεωρούμε αυτονόητη την ύπαρξή της στα σπίτια. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν θα συμφωνήσει μαζί τους; Εγώ σίγουρα ναι.
Δε λέω ότι είναι «εργαλείο του διαβόλου» και τέτοιες χαζομάρες. Αλλά έχω δει και λόγω της επαγγελματικής μου ασχολίας με το χώρο του marketing και της επικοινωνίας, διάφορα αρνητικά χαρακτηριστικά της. Ένα από αυτά που δεν ανέχομαι, είναι η μασημένη τροφή που κάποιοι προετοιμάζουν. Κάποιοι σου λένε επιλεκτικά κάποια πράγματα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Επαγγελματίες είναι όλοι και κάνουν τη δουλειά τους. Απλά αυτή η δουλειά συνήθως δεν είναι μόνο η προφανής. Η κοινή γνώμη πάντα επηρεαζόταν. Και για αυτό συγκεκριμένοι όμιλοι πληρώνουν πολύ ακριβά την απόκτηση πρόσβασης.
Δεν θέλω να γράψω για τα σκουπίδια που προβάλλονται από τα κανάλια. Σκουπίδια, που ούτε καν αξίζει να αναφέρω. Που δεν προσφέρουν τίποτα, σε κανέναν. Παρά μόνο μειώνουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο του πληθυσμού που τα παρακολουθεί. Απορώ και λυπάμαι πραγματικά, με το επίπεδο ανθρώπων που παρακολουθούν σκουπίδια. Και αναρωτιέμαι τί βρίσκουν σε αυτά.
Κάτι άλλο που πάντα με ενοχλούσε είναι οι διαφημίσεις. Μου αρέσουν ως επαγγελματικό αντικείμενο ασχολίας και είναι πολλές που είναι εξαιρετικά δημιουργικές. Αλλά ως θεατής με ενοχλούν. Εξυπηρετούν και αυτές έναν αναγκαίο σκοπό, αλλά έχει καταντήσει κουραστικό. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια που έβαλα να παρακολουθήσω έναν αγώνα Φόρμουλα 1 σε κάποιo κανάλι έβαζε διαφημίσεις κάθε 15(!!!) λεπτά. Έλεος! Διαφημίσεις, που στόχο έχουν να σε κάνουν να αγοράσεις. Είτε το θες είτε όχι. Είχα παρακολουθήσει πριν πολλά χρόνια ένα ντοκιμαντέρ, στο οποίο κάποιοι από μια πολύ μεγάλη εταιρία στον χώρο του marketing, είχαν καλωδιώσει το κεφάλι κάποιου, στο πλαίσιο ενός πειράματος και τον έβαλαν να παρακολουθήσει κάποιες διαφημίσεις. Αφού τελείωσαν και στο πλαίσιο διαλόγου που ακολούθησε, χωρίς να το θυμάμαι πολύ καλά, είπαν:
«Όταν είδες την πρώτη διαφήμιση ένιωσες αυτό.» «Σωστά;» (δε θυμάμαι ακριβώς τι του είπαν ότι ένιωσε)
«Ναι»
«Όταν είδες την δεύτερη διαφήμιση ένιωσες κάτι άλλο. Σωστά;»
«Ναι»
«Ξέρεις γιατί ένιωσες έτσι;»
«Όχι»
«Εμείς ξέρουμε».
Αυτό είναι ένα ελάχιστο δείγμα πίσω από τον τεράστιο χώρο της διαφήμισης.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Νομίζω ότι είναι κάτι σαν το κινητό που γίνεται τόσος ντόρος τώρα πια. Δηλαδή τρώει από τον χρόνο κάποιου, ενώ αυτός θα μπορούσε να βρει να κάνει πολύ καλύτερα και αξιόλογα πράγματα. Και αποβλακώνει! Θυμάμαι την πρώτη φορά που το παρατήρησα. Ήμασταν μια παρέα και παρακολουθούσαμε κάτι. Σηκώθηκα για να φτιάξω λίγο την κεραία. (Ναι τόσο πίσω στον χρόνο ήταν το γεγονός). Έτσι όπως την ρύθμιζα πίσω από την οθόνη παρατήρησα τους υπόλοιπους αποβλακωμένους να την παρακολουθούν. (Δοκιμάστε το και εσείς όταν κάποιος έχει «καλωδιωθεί».) Έφαγα φλασιά. Θα μου πεις και στο σινεμά το ίδιο συμβαίνει. Ναι αλλά στο σινεμά δεν πας τόσο συχνά και όταν πας είναι ένα είδος εξόδου. Άλλο πράγμα να έχεις την αποβλάκωση στο σπίτι σου, καθημερινώς. Ακόμη και ως συντροφιά, αυτή κάνει την δουλειά της. Νομίζω οδεύουμε να γίνουμε όπως ο κόσμος στην ταινία Matrix.
Εγώ έχω να παρακολουθήσω τηλεόραση πάνω από δέκα χρόνια. Δε μιλάω για ταινίες, γιατί αυτές τις αγαπάω. Ακόμη και κανένα μπλιμπλίκι (videogame) παίζω πού και πού. Αλλά κανάλια και διαφημίσεις, καθόλου. Ούτε πλύση εγκεφάλου, ούτε τρομοκρατία, ούτε επιλογές με το «έτσι θέλω». Είναι σκέτη απόλαυση, πιστέψτε με. Θα χαλαρώσει το κεφάλι σας.
Σκεφτείτε πώς θα είναι η ζωή σας χωρίς αυτήν. Δοκιμάστε το και μπορεί να είναι μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρατε ποτέ.
Υ.Γ. Μην τυχόν και μάθω ότι έχετε μια στην κρεβατοκάμαρα. Θα σας μαλώσω. Η κρεβατοκάμαρα είναι για ύπνο και έρωτα μόνο. Μην τα αλλοιώνετε αυτά ποτέ.
