Την πιο γερή μνήμη την έχει η καρδιά!

Την πιο γερή μνήμη την έχει η καρδιά!

Είναι πολλά αυτά που πυρπολούν καθημερινά τη μέρα σου και στριμώχνονται άτσαλα και φασαριόζικα μέσα σου. Εικόνες, λέξεις και συναισθήματα στροβιλίζονται γύρω σου πριν στρογγυλοκαθίσουν στα κιτάπια του μυαλού σου.

Δεν είναι όλα ευχάριστα, όχι. Ούτε είναι όλα σημαντικά ή το ίδιο έντονα φορτισμένα. Μέσα σ’ αυτό το χάος σκέψεων, επιθυμιών και αλληλεπίδρασης με τους άλλους, υπάρχουν πολλά που δεν μπορείς να τα λησμονήσεις ή να τα ξεπεράσεις. Είναι εκείνα που τροφοδοτούν τη μνήμη σου με εμπειρίες και με μαθήματα ζωής που σε ωριμάζουν. Μ’ αυτά μεγαλώνεις, μ’ αυτά γεννιούνται οι ρυτίδες σου.

Στο κατακάθι συγκεντρώνονται εκείνα τα ασήμαντα που νόμιζες σημαντικά, εκείνα τα μέτρια που είχες για ξεχωριστά, τα άλλα τα αδιάφορα που απλά προσπέρασες. Ό,τι υπάρχει πάνω από το κατακάθι των στιγμών σου, έχει καταγραφεί στον σκληρό δίσκο της ζωής σου. Είναι όλα όσα ανακαλούνται αυτόματα στη μνήμη σου με μια σκέψη, με μια παρουσία, με μια αφορμή.

Η λογική έχει τη δική της δυναμική και κάνει τις δικές της επιλογές. Έχει την αποφασιστικότητα να δρομολογεί τη ζωή σου πάνω σε στερεότυπα καλούπια ή μέσα σε εκλογικευμένα σενάρια. Έχει με το μέρος της τον χρόνο, που σμιλεύει, απαλύνει και γαληνεύει τη σκληρότητα που πετροβόλησε τις στιγμές σου, βγάζει τα ανθρώπινα αγκάθια που χώθηκαν αχόρταγα πάνω σου, καταλαγιάζει την ενοχή των λαθών σου.

Αν, όμως, τα ζυγιάσεις κι αν τα μετρήσεις, θα διαπιστώσεις πως την πιο γερή μνήμη την έχει η καρδιά.

Είναι αυτή που ρουφάει σαν σφουγγάρι και χαράζει μέσα της με τρόπο καταλυτικό και απόλυτο τις υπερβάσεις που έκανες και τα συναισθήματα που υπήρξαν σταθμός στη ζωή σου. Αυτά που άντεξαν στη ρωγμή του χρόνου, αυτά που στάθηκαν όρθια πάνω σε συμπληγάδες, εκείνα που θρήνησαν απώλειες.

Κρατά σφιχτά μέσα στα σπλάχνα της αυτό που την άγγιξε, τη λύτρωσε, τη μάγεψε. Το κάνει ανάσα, το κάνει τραγούδι, το κάνει χτύπο. Κι όταν έρθει η ώρα της, αρχίζει να σου σιγοτραγουδά αφήνοντάς σε μετέωρο ανάμεσα σε λυγμούς και σε χαμόγελα.

Η καρδιά πάντα θα θυμάται. Δεν μπορείς να τη δαμάσεις. Δεν μπορείς να τη φιμώσεις. Δεν μπορείς να τη χειραγωγήσεις. Όσο κι αν το προσπαθείς, όσο κι αν το θέλεις. Όσο κι αν το εκλογικεύεις. Δεν μπορείς να της ξεφύγεις, μάταια πολλές φορές την πολεμάς. Μάταια της αντιστέκεσαι.

Μέσα της κρατά καλά φυλαγμένα πολύτιμα κομμάτια της ζωής σου που άντεξαν στην αιωνιότητα του χρόνου.

Κομμάτια που πάντα θα ανακαλεί για να σου θυμίζει  πως η ζωή είναι όμορφη και πως κάποιες στιγμές της αξίζουν να παραμένουν αυθεντικές και αλησμόνητες μέσα στα σπλάχνα της.