Κάποτε, σε ένα μακρινό βασίλειο, επρόκειτο να γίνει ο γάμος του πρίγκιπα με την πριγκίπισσα. Όμως, μια μέρα πριν τον γάμο, εξαφανίστηκαν οι βέρες του ζευγαριού.
-Μα να χαθούν οι βέρες, μέσα από τα χέρια μας; αναρωτιόταν η βασίλισσα.
-Είναι μεγάλη γρουσουζιά, φώναζε η πριγκίπισσα.
Έψαξαν όλο το βασίλειο. Όλη μέρα και όλη νύχτα.
Αλλά πουθενά οι βέρες.
Ώσπου αργά το βράδυ πια, απογοητευμένοι και απίστευτα κουρασμένοι όλοι, ξάπλωσαν να κοιμηθούν.
Την πριγκίπισσα φυσικά, δεν την έπαιρνε ο ύπνος. Το σώμα της έτρεμε και ξαπλωμένη στο μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι, σκεφτόταν πως ο γάμος της δεν είχε καμιά ελπίδα να γίνει χωρίς τις βέρες.
Τότε, μπροστά της, εκεί στα σκοτεινά, άκουσε μια φωνή. Ήταν μια νεράιδα. Μικρή όσο η παλάμη της.
Πλησίασε την πριγκίπισσα και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Μεμιάς εξαφανίστηκαν όλα τα δάκρυά της.
-Μα πώς το έκανες αυτό; ρώτησε εκείνη.
-Έτσι είναι η αγάπη, είπε η νεράιδα.
Αυτό κάνει. Από μόνη της είναι ικανή να εξαφανίσει όλα τα δάκρυα. Αρκεί να την πιστέψεις. Πριγκίπισσά μου, η αγάπη είναι σαν μια αόρατη βέρα, που μας δένει για πάντα με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Δε χρειάζεσαι λοιπόν τίποτα χειροπιαστό για να αγαπάς τον πρίγκιπά σου. Είσαι αόρατα δεμένη μαζί του.
Κάπως έτσι λοιπόν, έγινε ο πριγκιπικός γάμος. Και ήταν φυσικά ο πρώτος γάμος στο βασίλειο που γινόταν χωρίς βέρες. Ή μάλλον με αόρατες βέρες.
Μη σας πω, από τότε, όσοι παντρεύονταν, έδιναν περισσότερη σημασία στα αόρατα που τους ένωναν παρά στα ορατά.
Όσο για τη νεράιδα; Μια μέρα πριν από κάθε γάμο, τρυπώνει στο δωμάτιο κάθε κοπέλας που πρόκειται να παντρευτεί και της μιλάει για την αγάπη και τα αόρατα δεσμά της.
Ίσως να μπορούμε και να την πούμε νεράιδα της αγάπης.
Το σίγουρο είναι πως κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν το αόρατο.
Εγώ την πιστεύω πάντως. Με όλη μου την καρδιά.
Ελπίζω και εσείς.
