Έτσι γράφεται το τέλος του έρωτα; Με σιωπές;

Έτσι γράφεται το τέλος του έρωτα; Με σιωπές;

Μίλα μου.
Βγάλε αυτό που κουβαλάς μέσα σου. Στέκει ανάμεσα στα δόντια σου και δεν αποφασίζεις να το φτύσεις.

Εμπρός λοιπόν, κάνε το. Λύσε μου τις απορίες, μη με βασανίζεις με ικασίες.
Με ξέρεις, αυτομαστιγώνομαι. Βαθιά ενοχική μια ζωή, δε θα αλλάξω τώρα.

Εμπρός, ομολόγησε τι στέκει ανάμεσά μας κι εγώ υπόσχομαι να προσπαθήσω.
Όχι απαραίτητα να το αλλάξω, όσο να το καταλάβω.

Πώς γίναμε δυο ξένοι, μου λες; Κυκλοφορούμε δυο φαντάσματα στο ίδιο σπίτι.
Πάμε, ερχόμαστε, φεύγουμε, φύγαμε.

Έφυγες; Αυτό ήταν;
Έτσι γράφεται το τέλος; Με σιωπές;
Κι όλος αυτός ο έρωτας; Όλο αυτό το πάθος; Το συναίσθημά μας που φώναζε πως είναι το διαφορετικό;
'Ιδιο κι αυτό με όλα τα άλλα; Με ημερομηνία λήξης εκεί που το λέγαμε αορίστου χρόνου;

Κάποτε μου έταξες ένα "για πάντα".
Κι εγώ, βαθιά ρεαλίστρια, σε διόρθωσα λέγοντας "για όσο".
Τελικά το "για πάντα σου" ήταν "για όσο".
Και το "για όσο" μου "για πάντα".
Μπορώ να σε έχω πίσω παρακαλώ;

Δε θέλω να φύγεις, σε θέλω πίσω. Θέλω το άρωμά σου στο μαξιλάρι μου κι όχι στην άλλη άκρη από το κρεβάτι. Θέλω να με πιάσεις απαλά από τον λαιμό και να με φιλήσεις. Θέλω να με βγάλεις έξω, να με φλερτάρεις σαν την πρώτη μέρα. Θυμάσαι;
Ξέχασες.
Εγώ όμως θυμάμαι. Και θέλω να σου θυμίσω.
Μόνο που δεν ξέρω πώς.
Δείξε μου τον τρόπο.
Ψέματα είπα πριν. Δε θα προσπαθήσω απλά να καταλάβω. Θα προσπαθήσω για τη ζωή μας. Θα προσπαθήσω για εκείνο το μαζί που δε συγκρίνεται με κανένα μόνη μου.
Έλα να φτιάξουμε πάλι το μαζί. Έλα να θυμηθούμε πόσο όμορφο είναι, πόσο ταιριαστό, πόσο αρμονικό.
Σ' αγαπώ. Αν μ' αγαπάς ακόμη, που το βλέπω ότι με αγαπάς, έλα να το παλέψουμε μαζί.
Το θέλω. Το θέλεις;
Ας το θελήσουμε. Ας το προσπαθήσουμε.
Μπορούμε...

Της Χριστίνας που μου ζήτησε να το γράψω γι' αυτήν. Μακάρι να λύσεις το κουβάρι σου κορίτσι...