Οι γειτονιές έπαψαν να είναι αυτό, που έχουμε στη μνήμη των παιδικών μας χρόνων. Οι γνωστές και οικείες φιγούρες, που ανταλλάζαμε καλημέρες και καλησπέρες. Τους νιώθαμε όλους δικούς μας ανθρώπους. Βλέπεις τότε έντυναν τις σχέσεις με εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και αληθινό ενδιαφέρον.
Πέρασαν τα χρόνια και οι γειτονιές χάθηκαν, όλοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μπερδέψαμε το κουτσομπολιό με το ενδιαφέρον και τον φόβο με την άγνοια. Κλείσαμε τα μάτια μας, για να μην βλέπουμε, αφήσαμε όμως τα αυτιά ανοιχτά για να ακούμε. Πιστέψαμε πως, όταν μόνο ακούς, χωρίς να βλέπεις είναι καλύτερα. Δε μας πειράζει, που οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες, αρκεί που υπάρχουν οι κλειδαρότρυπες.
Αχ, βρε άνθρωπε, άσε τα κουτσομπολιά και καθετί που ταλαιπωρεί τον εαυτό σου. Δες δίπλα σου τι γίνεται. Όχι όμως για να πάρεις τον ρόλο του δικαστή. Δες μήπως και σώσεις καμιά αθώα ψυχή, τώρα που ο κόσμος αγρίεψε και τα άρρωστα μυαλά φοράνε μάσκα και δεν τ' αναγνωρίζεις.
Μην έχεις έγνοια την κοπέλα του 2ου που την πηγαινοφέρνει ένας γοητευτικός νεαρός αγνώστων στοιχείων. Πήγαινε έναν όροφο πιο πάνω, εκεί που ακούγονται κάθε μέρα οι φωνές, τα κλάματα και μετά σιωπή. Κάποιος πονά και υποφέρει εκεί μέσα και να είσαι σίγουρος δεν είναι αυτός, που βλέπεις να φεύγει χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Σκάρτο το σύστημα δε λέω και σε τρομάζει η ιδέα να μπλεχτείς. Ίσως όμως κάπως έτσι, κάτι να γίνει...
Ίσως αυτή η καινούργια μάστιγα της ενδοοικογενειακής βίας μετριαστεί.
Φτάνει, δε λέτε; Παιδιά τρομαγμένα, που τα μάτια τους λένε πολλά, δεν έχουν όμως πού να τα πουν. Γέμισαν οι ψυχές τους με φόβο και πληγές που ποτέ δε θα κλείσουν. Έτσι γεμίζουν τις αποσκευές τους, με πόνο και δάκρυα και καλούνται να ταξιδέψουν τη ζωή, που οι ίδιοι οι γονείς τους στιγμάτισαν. Δεν έχουν όμορφες αναμνήσεις και ξέγνοιαστα χρόνια, αλλά εικόνες που δε σβήνονται, δεν διαγράφονται.
Γυναίκες αδύναμες, που γίνονται θηρία να σώσουν και να σωθούν.
Μίλησε! Ίσως έτσι κάτι αλλάξει...
