Η καρδιά του ανθρώπου δεν μπαίνει σε καλούπια

Η καρδιά του ανθρώπου δεν μπαίνει σε καλούπια

Όσα αμπελοφιλοσοφήματα κι αν γράφουμε, όσες συμβουλές κι αν δίνουμε στους φίλους μας, ένα είναι σίγουρο. Η καρδιά του ανθρώπου δεν μπαίνει σε καλούπια.

Γελάει όταν θέλει να γελάσει, κλαίει όταν θέλει να κλάψει, απογυμνώνεται όταν θέλει να παραδοθεί. Αφήνεται να αποκαλυφθεί η αδυναμία της, το παράπονό της, η λαχτάρα της.

Ατίθαση κι επαναστάτρια, αντιστέκεται στο μονότονο λογύδριο της λογικής. Παραμονεύει έτοιμη να ξεγλιστρήσει από τις εκλογικεύσεις και τα ασφαλή σενάρια.

Γλεντάει τις υπερβάσεις της, τεντώνεται για να ξεπεράσει τα όριά της, αποκαλύπτει τις χαραμάδες της κι ανοίγει την κερκόπορτά της.

 Ένας μυς γεμάτος ζωή και γεμάτος συναίσθημα, ο μόνος όμως που ο άνθρωπος δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω του.

Δεν υπάρχουν καλουπωμένα μέτρα και σταθμά στην καρδιά του ανθρώπου. Κάθε καρδιά έχει τα δικά της. Μ’ αυτά πορεύεται, μ’ αυτά γονατίζει, μ’ αυτά φτάνει στο δικό της παράδεισο. Εκείνο που ο δικός μας εκλογικευμένος νους απορρίπτει ως λάθος, σε μια ξένη ζωή είναι τη δεδομένη στιγμή η μόνη επιλογή. Εκείνο που κάνει τη δική μας καρδιά να ταμπουρωθεί, μια ξένη καρδιά την απελευθερώνει.

Οι επιλογές της καρδιάς και ο τρόπος που διαχειρίζεται αυτά που παλεύουν μέσα της, πολύ συχνά έρχονται σε σύγκρουση με τους κανόνες της τάξης και της ηθικής, που χαρακτηρίζουν τον μικρόκοσμό μας. Έχουμε την τάση να ρίχνουμε στον Καιάδα κάθε ξένο καρδιοχτύπι, κάθε ξένη συναισθηματική επιλογή, κάθε ξένη καρδιά που δεν κατάφερε να αντισταθεί σ’ αυτό που τη μάγεψε.

Αυτό ισχύει όμως μόνο για τους άλλους, όχι για τη δική μας καρδιά. Αν υπάρχει ένας κανόνας στις ανθρώπινες σχέσεις, οι δικές μας επιλογές είναι η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει στη ζωή των άλλων.

Γιατί όταν έρθει η ώρα της δικής μας καρδιάς, οι κανόνες καταργούνται και τα στερεότυπα γκρεμίζονται. Μονόδρομος μπροστά μας η μόνη επιλογή, να την ακολουθήσεις. Κι ας είναι τυφλά και άτσαλα μερικές φορές.

Αυτά ισχύουν καθολικά και διαχρονικά. Η καρδιά του ανθρώπου αρνείται να συμβιβαστεί ανάμεσα σε καρδιές που χτυπάνε ρυθμικά και υπάκουα. Ξεσηκώνεται και ακολουθεί το δικό της μοναχικό χτυποκάρδι, απόμακρη από τη σιωπή της καρδιάς των άλλων.

Μέσα από αυτό το χτυποκάρδι  αποκτά νόημα η ζωή. Κι ας το κατακρίνουμε, γιατί έχουμε ξεχάσει πόσο εκκωφαντικά ακούστηκε κάποτε μέσα μας το δικό μας. Κι ας το απορρίπτουμε, γιατί κάποτε φοβηθήκαμε να αφεθούμε στο δικό μας.

Στην καρδιά του ανθρώπου θα βρεις ένα κανόνα συναισθηματικά στείρο και μια εξαίρεση που πατάει γκάζι μπροστά στο κάλεσμά της. Στη ζωή μας έχουμε ακολουθήσει πιστά και τα δυο…