Κάνει νεύρα αυτές τις μέρες ή μου φαίνεται;
Μήπως να φταίει η πανσέληνος που ξέβαψε κι έγινε από κόκκινη ροζ; Τελειώνει λένε ο χειμώνας αλλά δεν το βλέπω, μουλιάσαμε.
Μήπως είναι ανάδρομος Ερμής ή μήπως η Αφροδίτη σε εμμηνόπαυση;
Μήπως φταίνε όλα αυτά τα δεδομένα που καταντήσαμε να γίνονται ζητούμενα;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Κάτι φταίει όμως.
'Ενταση και νεύρα. Φωνές καταπιεσμένες που θέλουν να γίνουν κραυγή μα δεν τις αφήνεις.
Μη ρίξεις το επίπεδο, λες.
Πόσα και πόσα χαστούκια δε ζευγάρωσαν στα μάγουλά σου χάριν αυτού του έρμου του επιπέδου.
Να έχεις δίκιο και να μην το βρίσκεις. Να μη στο αναγνωρίζουν και να βρίσκεσαι και υπόλογος. Κι εκεί που θέλεις να πάρεις φόρα και να σπάσεις ό,τι υπάρχει, εσύ σιωπάς. Δε λες τίποτα.
Είναι ένοχη η σιωπή σου, να το ξέρεις. Κι αυτή είναι μια ενοχή απέναντι στον καταπιεσμένο εαυτό σου, όχι απέναντι στους άλλους. Οι άλλοι κάνουν τη δουλειά τους κι εσύ τους αφήνεις.
Σε πατούν κι εσύ δε μιλάς. Σε αδικούν κι εσύ απλά κοιτάς. Δε σε πνίγει τούτο το άδικο; Πες μου.
Θηλιά στον λαιμό. Κι όσο πάει και σφίγγει η θηλιά κι όσο πάνε και πετάγονται τα μάτια έξω.
Μίλα. Πες ό,τι σε ενοχλεί, διεκδίκησε ό,τι σου ανήκει. Είναι δικό σου που να πάρει!
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι; Βλέπεις αν δε σε υπερασπιστείς εσύ, κανείς δε θα το κάνει για σένα.
Πάλεψε για σένα και τα δίκια σου! Μην τα παρατάς, μην τα αποδίδεις απλά σε φεγγάρια και αστέρια. Είναι αδικίες που πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους.
Πάλεψε για τα δεδομένα που έγιναν ζητούμενα. Μπορείς.
Εμπρός!
