Εν μέσω προεκλογικής περιόδου, λιτότητας, εξόδων πάσης φύσεως και προβλημάτων καθημερινότητας, φτάσαμε στην αυγή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Διαβάζω απόψεις που δεν ενστερνίζονται τη νηστεία του Σαρανταήμερου, με τον αντίλογο πως αρκεί να προσφέρεις , να είσαι ένας καλός άνθρωπος κι ας μην νηστέψεις, ας τρως όπως όλο τον χρόνο.
Και ναι ισχύει, το να νηστέψει κάποιος σαράντα ημέρες, δεν τον καθιστά ούτε καλό άνθρωπο, ούτε Χριστιανό.
Πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν καν στον Θεό και η ταμπέλα γράφει Άθεος.
Εγώ πάλι πιστεύω πως αυτή η συγκεκριμένη ταμπέλα, δεν υφίσταται. Όλοι πιστεύουμε σε κάτι, σε κάποιον και αν δεν ενστερνίζονται το όνομα του Θεού, δεν είναι ούτε από κακία, ούτε από απιστία. Είναι από αντίδραση, από πόνο για όλα όσα διαδραματίζονται σε τούτο τον κόσμο και δεν επεμβαίνει, σύμφωνα με τη δική μας λογική αντίδραση.
Γνωρίζω πολλούς άθεους, που είναι καλοί άνθρωποι και γνωρίζω επίσης πολλούς Χριστιανούς που τιμούν με την παρουσία τους το σπίτι του Θεού και το λερώνουν με τη μαύρη ψυχή τους.
Δεν νηστεύεις για να πεις νηστεύω, δεν προσφέρεις για να λες στον κόσμο προσφέρω και δεν πας ντυμένος σαν λατέρνα στην εκκλησία, για να δουν τα ρούχα σου, το φτιαγμένο από κομμωτήριο μαλλί σου και τα χρυσά που φορτώθηκες πάνω σου.
Και ξέρεις η πίστη, ο τρόπος που το διαχειρίζεται ο καθένας -όπως πιστεύω εγώ- δεν είναι αντικείμενο κριτικής, όπως και οτιδήποτε κάνει.
Μια νηστεία δεν αρκεί για να σε σώσει, όταν ανοίγεις το στόμα και πετάς βέλη μίσους.
Μια προσφορά από αυτά που έχεις και δεν χρησιμοποιείς, από αυτά που τα έχεις περίσσια, δεν σώζουν τη ψυχή σου.
Ούτε φυσικά η παρουσία σου στην Εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί ,εν μέσω στυλιστικών και οικογενειακών κουτσομπολιών με τη γειτόνισσα που κάθεται δίπλα σου.
Η νηστεία έχει να κάνει με τη δική σου, την προσωπική σου κάθαρση, με τη δική σου δύναμη να στερηθεί το στομάχι σου, να πεινάσει λιγάκι και αυτό δεν χρειάζεται να το κάνεις μόνο την περίοδο αυτή, μπορείς όποτε το επιθυμείς.
Ούτε να το διατυμπανίζεις λες και κάνεις ρεκόρ, μα ούτε και να το δεις σαν δίαιτα για να στρώσεις τη σωματική σου γραμμή.
Η νηστεία δεν έχει να κάνει με το στομάχι σου, αλλά με τη ψυχή σου.
Στην Εκκλησία δεν μπαίνεις για να δεις και να σε δουν, μπαίνεις αθόρυβα και μιλάς μαζί Του, εσύ με Εκείνον για ότι θες και όπως θες.
Δεν Τον νοιάζουν ούτε τα ρούχα που φοράς, ούτε αν το μαλλί σου είναι άλουστο.
Δεν Θα κοιτάξει να δει αν φοράς δαχτυλίδια και επώνυμα παπούτσια.
Άλλωστε ξέρει, τι και ποιος είσαι, στο βάθος της ψυχής σου.
Το Πάσχα είναι μια μεγάλη γιορτή. Θα μου πεις γιορτή ανάμεσα σε τόσο πόνο, ανάμεσα στη Σταύρωση, στον πόνο, στην προδοσία, στον θάνατο;
Ναι γιορτή θα σου πω.
Γιατί όλη αυτή η μεγάλη πορεία όλου του Σαρανταημέρου, με τον Γολγοθά, με τον Σταυρό, με την άδικη κατάληξη, δεν είναι για πένθος, δεν είναι για τιμωρία, αλλά για να δεις καθαρά, να νιώσεις, να καταλάβεις το μεγαλείο της Ανάστασης.
Όχι εκείνης που θα πας 12 παρά 1 λεπτό ντυμένος πάλι με τα καλά σου, για να ανταλλάξεις «Χριστός Ανέστη» και δυο φιλιά πεταχτά.
Ούτε φυσικά την Κυριακή το μεσημέρι που θα κάτσεις να φας τον αγλέορα και θα σκάσεις από το φαγητό λες και δεν είχες φάει ποτέ…
Όχι.
Στη ψυχή σου κάνει Ανάσταση.
Αναστήσου από τις κακίες σου, από τον πόνο που σου προκάλεσαν, από το δηθενιλίκι που περιφέρεις κάθε μέρα, από τη ματαιοδοξία και την κενότητα.
Εκεί είναι η γιορτή.
Οι λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας με αποκορύφωμα της Μ. Παρασκευής και του Μ. Σαββάτου είναι κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να βιώσεις για να μπορέσεις να δεις…
Η νηστεία, η Εκκλησία, η κουβέντα που θέλεις να κάνεις με Εκείνον, το κλάμα που θα ρίξεις μπροστά σε μια Εικόνα για όλα όσα βαραίνουν τη ψυχή σου, η δική σου αλλαγή, ο διαφορετικός τρόπος που σκέφτεσαι και λειτουργείς, θα φέρουν Ανάσταση.
Δεν γίνεσαι καλός άνθρωπος για τους άλλους, δεν θα πας στον Παράδεισο μόνο με αυτά και σε τελική ανάλυση δεν σε ενδιαφέρει κιόλας που θα πας…
Η Εβδομάδα των Παθών ξεκινά τη Μ. Δευτέρα.
Για κάποιους άρχισε εχθές, για κάποιους αύριο, για κάποιους άλλους διαρκεί 365 μέρες τον χρόνο, μπορεί και νύχτες.
Όλοι οι άνθρωποι ζουν μεγάλα Πάθη, πολλή Κόλαση και ελάχιστο Παράδεισο.
Βιώνουν τη δική τους μαρτυρική πορεία, σταυρώνονται καθημερινά και δεν προσδοκούν καμία Ανάσταση.
Εδώ σε αυτή τη ζωή είναι ο Παράδεισος
Εδώ είναι και η Κόλαση.
Εδώ γίνονται και πληρώνονται όλα!
Εδώ βρίσκεται ο Γολγοθάς και εδώ κουβαλάει ο καθένας μας, τον δικό του Σταυρό.
Ας ευχηθούμε λοιπόν, να ζήσουμε αυτήν τη λύτρωση και όχι μόνο εμείς, εκατομμύρια κι άλλες ψυχές μαζί μας.
Καλή Ανάσταση για όλο τον κόσμο!
