Πάσχα στο χωριό

Πάσχα στο χωριό

Μέχρι χθες δεν ήξερα τι ήθελα. Η ψυχολογία μου στα Τάρταρα. Πολλές ώρες δουλειάς, επιστροφή στο σπίτι αργά τη νύχτα. Συναισθηματική ζωή υπό το μηδέν. Ρυθμοί άρρωστοι και οι μέρες να περνάνε σα νερό.

Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Είναι Μεγάλη Τετάρτη και ξύπνησα στο χωριό. Ένα χωριό που δεν είναι καν αυτό που μεγάλωσα. Δεν έχω μεγάλους έρωτες παρέα, παρά μόνο τους γονείς και το σκύλο μου.

Πίστευα πως με τόση κούραση,  θα κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι. Μα τίποτα δεν είναι όπως το είχα προβλέψει. Κοιμήθηκα εξαντλημένη πολύ νωρίς και ξύπνησα από τις 7. Έφτιαξα ένα παραδοσιακό κακάο,  αντί για τον καθιερωμένο καφέ και βγήκα στον κήπο.

Πάσχα στο χωριό

Δεν ήθελα να ανάψω το τσιγάρο ως πρώτη κίνηση. Έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια και ξεχύθηκα στο οικόπεδο. Λεμονιές, πορτοκαλιές, κάτι κάκτοι

Πάσχα στο χωριό

και ένα πηγάδι που κάποτε φαντάζομαι ότι δούλευε.

Πάσχα στο χωριό

Ήρθε ο σκύλος κοντά μου και του πέταξα ένα μπαλάκι. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Αν και η μέση μου δεν είναι στα καλύτερά της , τρέξαμε αρκετή ώρα μαζί, μέσα στα χώματα. Χωρίς φτιασίδια, χωρίς να με νοιάζει αν θα λασπωθώ. Απλά με τη φόρμα, τα αθλητικά, μια ζακέτα που βγήκε γρήγορα και τα μαλλιά ανανά. Ξέρεις οι άνθρωποι που με έχουν αγαπήσει, με έχουν αγαπήσει με αυτόν τον ανανά. Χωρίς τόνους μάσκαρας, μεικ απ και τακούνια. Άλλωστε σε εκείνους που αγάπησα και εγώ, έτσι ήθελα να με βλέπουν.

Αφού λαχάνιασα σχετικά σύντομα, ήρθα στην πάνω αυλή και έβγαλα μερικές φωτογραφίες,  σε μερικά από τα περίεργα φύλλα και δέντρα του στρέμματος.

Πάσχα στο χωριό

Έκοψα πορτοκάλια από το δέντρο και έστυψα ένα χυμό, που τον ήπια μονορούφι, για να μη φύγουν οι βιταμίνες που λέει κάθε φορά και η μάνα μου. Έστριψα και το πρώτο μου τσιγάρο. Κάθισα και σκέφτηκα πόσο όμορφο ήταν το 3ωρο ταξίδι μου χθες,  με τη μαμά μου συνοδηγό. Μιλήσαμε για τα πάντα. Για όσα έχουμε περάσει οι δυό μας τόσα χρόνια. Και δεν είναι και λίγα. Βρεθήκαμε σε καταστάσεις που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ. Και πάντα η μία το δεκανίκι της άλλης. Μου είπε πως,  ώρες ώρες σε κοιτάζω και δεν πιστεύω ότι έχεις μεγαλώσει τόσο πολύ. Μου είπε πως κάποιες στιγμές σκέφτεται τα 60 της πλέον χρόνια και αναρωτιέται, αν η ζωή της τελειώνει σιγά σιγά. Από την άλλη, νιώθει ευτυχισμένη που έφτασε και τόσο. Θυμηθήκαμε τα παιδικά μας  χρόνια, ζωντανέψαμε παππούδες και γιαγιάδες, γελάσαμε και συγκινηθήκαμε.

Πόσο χρόνο πετάμε καθημερινά σε άχρηστους ανθρώπους και όχι στους δικούς μας;

Φτάσαμε στο χωριό, μαζέψαμε τα ασυμμάζευτα και κατάκοπες ξαπλώσαμε. Ξαναφτάνοντας στο σήμερα, τώρα που σας γράφω, φύσηξε αέρας και μυρωδιές από αναρίθμητα φρούτα και φυτά ήρθαν στη μύτη μου. Κάτι κότες και ένα φαραόνι (κανείς δεν ξέρει τι είναι) σκούζουν ασταμάτητα. Η μόνη διακοπή της φυσιολατρικής μου ημέρας, αυτό εδώ το laptop.

Πάσχα στο χωριό

Είναι κρίμα να μη μοιράζομαι ότι νιώθω. Αυτό το Πάσχα δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, πέρα από αυτό εδώ: Να ξυπνάω νωρίς, να μυρίζω την αλήθεια της ζωής, να αναστηθεί η ψυχή μου και να θάψω βαθιά, με μεγάλα κηδειόχαρτα ότι προσπάθησε να μου μαυρίσει το είναι.

Καλό υπόλοιπο

Δ. Πολυχρονιάδη