Ξέρεις τους βαριέμαι τους πολύ σωστούς.
Όπως βαριέμαι και τους πολύ λάθος.
Τη μέση κατηγορία προτιμώ.
Αυτούς που παραδέχονται τα λάθη και τις αδυναμίες τους, αυτούς που δεν κολώνουν να κλάψουν γιατί το αισθάνονται και όχι τους καθώς πρέπει που τάχα κάτι μπήκε στο μάτι τους.
Αυτούς που το δυνατό γέλιο δηλώνει και δεν υποδουλώνει.
Αυτούς που εκεί που χαμογελούν θα κατσουφιάσουν, γιατί κάτι στράβωσε και πρέπει να φτιαχτεί.
Εκείνους που δεν ονομάζονται αληθινοί, αλλά ευαίσθητες ψυχές.
Εκείνους που δεν έχουν τη μυϊκή δύναμη, αλλά ξέρουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη της σκέψης και του εύθραυστου μυαλού τους.
Λατρεύω όμως αυτούς που δεν σε βάζουν στο πάγο... λιώνουν τα όποια θέματα μαζί σου.
Γιατί ρε φίλε, ο πάγος από νερό έγινε... Και το νερό μπορεί να σαρώσει αλλά μπορεί και να ξεπλύνει.
Σκέψου το.
