Πριν ακόμη γίνω μάνα, έλεγα πως τα παιδιά είναι μικρά κι όχι χαζά. Πλέον εξακολουθώ να το πιστεύω αν και για τον δικό μου, τον Σωτηράκη ντε, λέω ότι είναι απλά λαμόγιο και μεγάλη απάτη.
Τι λες για το παιδί, θα φέρετε τώρα εσείς αντίρρηση, γιατί σας ξέρω, τέτοιοι είστε. Εγώ όμως φίλοι και υποστηρικτές του λαμόγιου, μιλώ με αποδείξεις. Αποδείξεις αποκτειθείσες από την πεντάμηνη σχεδόν συμβίωση με το μικρό μου πλασματάκι.
Απόδειξη 1η:
Η γωνία του καναπέ έχει γίνει πλέον το αγαπημένο πιτ στοπ του Σωτηράκη. Έχει οχυρωθεί από τη μεριά της τηλεόρασης με μαξιλάρι για να μην υπάρχει θέα προς τα εκεί κι έχουν ξαμοληθεί στον χώρο –και στους πισινούς μας- τα παιχνίδια του. Τι κάνει λοιπόν το ζαγαράκι μου; Στρίβει από ακριβώς σε παρά τέταρτο, σπρώχνει το μαξιλάρι με το πόδι και το πετάει κάτω. Κι έπειτα επανέρχεται στην αρχική θέση, με απόλυτη θέα στην τηλεόραση –εντάξει του παίρνει ώρα να το κάνει, αλλά δε βιάζεται το παλικάρι μου. Το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμη είναι να ζητήσει ένα on the rocks με ξηροκάρπι για να δει τον Captain America. Σύντομα πάντως αναμένω το «μάνα πιάσε ένα γάλα, εγώ δεν το κουνάω από δω, έχει δράση»…
Απόδειξη 2η:
Το ότι έχουμε σάλια είναι γνωστό. Πέντε μηνών και οι πυρήνες των δοντιών εργάζονται υπογείως, τα ούλα δίνουν πόνο. Τρώει χέρια, τρώει πόδια, τρώει κάτι λούτρινα, τρώει τα λουριά από το καρότσι, τρώει τις σαλιάρες και τα πετσετάκια, τρώει και τα μασητικά, τρώει και τα δάχτυλα-κι όχι αντίχειρα παρακαλώ. Τα βάζει δύο στο στόμα έτοιμος να σφυρίξει κλέφτικα –έτοιμο τον έχω για τσάμικο. Όταν λοιπόν δεν τον παίρνω χαμπάρι να τον σκουπίσω αμέσως –πέραν της σαλιάρας που έχει γίνει μόνιμο αξεσουάρ- τι κάνει ο μπόμπιρας για να μου πει «εδώ είμαι ο σαλιωμένος και περιμένω ο καημένος;» Μπουρμπουλήθρες κάνει. Μάλιστα, όπως το ακούσατε, ηχηρές μπουρμπουλήθρες με το σάλιο του. Όχι άμα θες μάνα μη δίνεις σημασία…
Απόδειξη 3η:
Χειμώνα είχαμε, κάλτσες φορούσαμε. Έλα όμως τώρα που μας ενοχλούν τα καλτσάκια… Κι έτσι τι θα κάνουμε; Θα κάνουμε το χατίρι της μαμάς; Μπα! Θα κλωτσήσουμε σαν να μην υπάρχει αύριο και θα τις βγάλουμε τις κάλτσες. Προχωράμε λοιπόν και σπέρνουμε σοσόνια στο σπίτι.Παίζει να έχουμε και κάποιο πίσω από το ψυγείο –μη ρωτήσετε εμένα πώς, αλλά μόνο εκεί δεν έψαξα τη ριγέ κάλτσα με τα ελεφαντάκια που έχουμε χάσει από τις απόκριες… Είναι βλέπετε θερμόαιμο το αγόρι μου. Πιάνω τα πόδια του να δω μην και κρυώνουν ξυπόλητα κι αυτά είναι ιδρωμένα. Κοινώς αν ήταν Ινδιάνος θα τον έλεγαν Σωτήρης η ιδρωμένη πατούσα…
Απόδειξη 4η:
Κάθεται στο καροτσάκι του ή στο ριλάξ ή στην κούνια του όσο έχω δουλειές. Ήσυχος ήσυχος και μελαγχολικός. Μιλάμε τεθλιμμένη χήρα ο Σωτηράκης. Κάτι έχει το παιδί λέω εγώ, σταματώ τα πάντα κι αρχίζω τα γκίλι γκίλι. Και ως δια μαγείας το κέφι επιστρέφει. Τότε κουνάει χέρια, πόδια, μέχρι και τα αυτιά κουνάει από τη χαρά του. Μην πω δε για τις βόλτες. Ύπνος αρχοντικός στο έξω, ούτε γκρίνια, ούτε τίποτα. Η γκρίνια ξεκινάει με το που στρίψει το κλειδί στην κλειδαριά. Κοινώς με την επιστροφή μας. Όσο για τις φωτογραφίες; Άπαξ και δει κινητό, έχει πάρει πόζα κι από το καλό προφίλ. Σου λέει φίρμα είμαι, μην κυκλοφορεί ό,τι κι ό,τι από το γραφείο τύπου μου.
Τώρα λοιπόν πείτε μου: ποιος ο μικρός, ποιος ο χαζός και ποιος το λαμόγιο;
Πέρα από το αστείο του θέματος, ας το δούμε σοβαρά.
Είναι πανέξυπνα τα πιτσιρίκια από όποια ηλικία κι αν τα εξετάσεις. Κι εμείς τυχεροί όταν έχουμε χρόνο να περνάμε μαζί τους. Όχι για να διαπιστώνουμε την εξυπνάδα τους και να καμαρώνουμε, αν και το καμάρι μέσα στο γονίδιο του γονιού είναι ό,τι και να λέμε. Αλλά για να τους δίνουμε ερεθίσματα, να τους μαθαίνουμε πράγματα, να τα πηγαίνουμε ένα βήμα πιο πέρα.
Πέρα από αγάπη, τα παιδιά μας θέλουν και χρόνο. Χρόνο δίχως σκοτούρες για τη δουλειά, τα έξοδα, τις δουλειές γενικά. Χρόνο που θα μας έχουν σε αποκλειστικότητα. Χρόνο να τα μαθαίνουμε, να τα θαυμάζουμε και να ζούμε μαζί τους. Για να έχουμε αργότερα, όταν θάχουν μεγαλώσει, ιστορίες να τους λέμε, ιστορίες να θυμόμαστε…
Και τώρα σας αφήνω. Έχουμε να τραγουδήσουμε με τον μικρό για μια κυρά αλεπού που έχασε την ουρά της...
