Είναι κάποιες αγάπες που σου μαθαίνουν την έννοια τούτης της λέξης ξανά από την αρχή. Γεμάτες ανιδιοτέλεια, προσφορά, θυσία.
Είναι αγάπες που κρύβονται πίσω από έναν καλό λόγο την κατάλληλη στιγμή, λόγια παρηγοριάς και ελπίδας που κάθονται σαν χάδι στη ραγισμένη και ματωμένη καρδιά σου. Βάλσαμο, γιατρικό, επουλώνουν βαθιές πληγές ετών, ανώδυνα διακριτικά, σχεδόν αόρατα και αθόρυβα. Δίχως καν να το καταλάβεις αμέσως, παρά μόνο πολύ αργότερα .
Είναι κάποιες αγάπες που έχουν απύθμενο βάθος, ισχύ και δύναμη. Είναι ικανές να σε ταρακουνήσουν συθέμελα, να ηρεμήσουν τα ταραγμένα νερά της ύπαρξής σου και να σε αλλοιώσουν τόσο απόλυτα, που να νομίζεις ότι τώρα μόλις γεννήθηκες. Ανατρέπουν τα πάντα εντός σου, σε ξανασυστήνουν με τον ίδιο σου τον εαυτό και σε παίρνουν απαλά από το χέρι, πηγαίνοντάς σε, σε μονοπάτια, που είτε φοβόσουν να ακολουθήσεις, είτε δεν είχες συνειδητοποιήσει ότι τόσο πολύ τα λαχταράς.
Είναι κάποιες αγάπες που εμφανίζονται άξαφνα από το πουθενά, εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που νιώθεις ότι όλα έχουν τελειώσει και σου δείχνουν απλά και ξεκάθαρα ότι όλα μόλις τώρα αρχίζουν. Ότι κάθε τέλος είναι ένα διαφορετικό και ακόμα πιο όμορφο ξεκίνημα. Κρατούν πινέλα και βάφουν με υπέροχα χρώματα του ουράνιου τόξου τον καμβά της ζωής σου. Γεμίζουν με άπλετο φως τα σκοτάδια της ψυχής. Γεμίζουν ζεστασιά την παγωμένη και μουδιασμένη από το ψύχος και τον πόνο καρδιά. Μεταδίδουν τη λάμψη, τις αχτίδες του ήλιου που έχουν οι ίδιες μέσα τους, στα πιο απόκρυφα και ανήλιαγα, απάτητα κομμάτια της δικής σου ψυχής . Σε μια στιγμή γεμίζουν ξανά με ελπίδες και όνειρα την οντότητά σου .
Είναι κάποιες αγάπες που δεν έχουν κανένα στοιχείο πάθους, δεν περιβάλλονται από άλλου είδους γήινα ένστικτα, όμως σε γεμίζουν με τόσο πάθος και ένταση, που είναι κάτι πρωτόγνωρο. Σου δίνουν φτερά για να ανοίξεις και να πετάξεις ψηλά , πολύ ψηλά . Σε κάνουν να εμπιστευτείς και πάλι τον εαυτό σου και να πατήσεις γερά στη γη, έχοντας όμως καρφωμένο το βλέμμα ψηλά στα Ουράνια . Ανυψώνουν το πνεύμα σου και σε κάνουν να αναρωτηθείς και να ψάξεις το ουσιαστικό νόημα της ζωής και της ύπαρξής σου.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που μέσω της δικής τους αγάπης, μέσω της δικής τους πνευματικότητας, σε οδηγούν ακριβώς στο Θεό. Δίχως περίπου, αλλά και μήπως. Απόλυτα, καθάρια και δίχως να χάνουν χρόνο, σου χαράζουν το μονοπάτι. Γίνονται οι ίδιοι μέσο, ώστε να κατανοήσεις ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο σημαντικό τελικά, από το να νιώσεις αυτή την αγάπη, την πρόνοια και την παρουσία του Θεού, όσο είσαι ζωντανός ακόμα εδώ σε τούτη τη γη. Μια πρόγευση παραδείσου.
Γιατί τι άλλο να είναι τελικά ο παράδεισος, παρά το να νιώθεις αυτή την ατέλειωτη, ατέρμονη, άδολη, βαθιά αγάπη να σε περιβάλλει και να σε κατακλύζει. Να γεμίζει η καρδιά σου τόσο από αυτή, που να νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει και θα ξεχειλίσει. Να νιώθεις τόσο μεγάλη συγκίνηση, δίχως εξήγηση, που να γεμίζουν τα μάτια σου με δάκρυα καυτά. Όχι όμως από εκείνα του πόνου, μα από εκείνα της χαράς και της λαχτάρας για κάτι ανώτερο, θεάρεστο, πνευματικό .
Είναι κάποιοι άνθρωποι που έστω και νοερά, ακόμα και αν δεν τους έχεις κοντά σου σαν φυσική παρουσία, ακόμα και αν δεν τους ξαναδείς ποτέ, θα τους κουβαλάς πάντα βαθιά μέσα σου. Θα σε συντροφεύουν για πάντα και θα αισθάνεσαι, ότι την ώρα που γονατίζεις για να προσευχηθείς, κάπου εκεί έξω και εκείνοι νιώθουν την ίδια ανάγκη και με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, συντονίζονται νοερά και ταυτίζονται απόλυτα μαζί σου, στρέφοντας το βλέμμα τους, μαζί με το δικό σου, εκεί ψηλά. Αφήνοντας έτσι την καρδιά και μόνο την καρδιά να ανοίξει και να προσευχηθεί με αληθινή αγάπη και αφοσίωση στον Δημιουργό της.
