Η δεύτερή μου γιορτή της μητέρας. Με περπατήματα, λέξεις και φιλιά. Σβουριχτά φιλιά, χορταστικά. Κι αγκαλιές. Να παίρνεις φόρα και να χώνεσαι. Κι εγώ να λιώνω...
Πριν δυο χρόνια, τέτοια μέρα, ήταν δεν ήταν δέκα μέρες που είχα μάθει την ύπαρξή σου. Θυμάμαι χάιδευα την ανύπαρκτη κοιλιά κι έλεγα «αν όλα πάνε καλά, του χρόνου τέτοια μέρα»…
Κι όλα πήγαν καλά κι έφτασε του χρόνου. Και του παρα-χρόνου...
Και σήμερα θα έπρεπε να γιορτάζω γιε μου. Μόνο που μέσα μου, κι ας με παρεξηγήσει όποιος θέλει, τούτη η μέρα είναι ίδια με όλες τις άλλες.
Βλέπεις η γιαγιά σου που με μεγάλωσε ήταν τόσο τέλεια που με έκανε να γιορτάζω τη μάνα μου και να ευχαριστώ γι’ αυτή κάθε μέρα.
Κι εσύ που υπάρχεις στη ζωή μου, κάθε μέρα την κάνεις γιορτή. Κάθε μέρα σε γιορτάζω γιε μου. Με εκείνες τις λεξούλες σου, με τα ατέλειωτα περπατήματά σου, τα γέλια σου, τις κάλτσες που όλο στις βάζω κι όλο ξεκάλτσωτο σε βρίσκω.
Κάθε μέρα γιορτάζω και ως μάνα και ως κόρη.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία που θα μπορούσα να έχω. Και μακάρι, σαν γίνεις κι εσύ μεγάλος, τέτοια μέρα να νιώθεις το ίδιο. Να έχω καταφέρει να σε μεγαλώσω με τέτοια αγάπη, με τέτοια έννοια, με τέτοιο δέσιμο και πάνω από όλα σωστά, που να με γιορτάζεις κι εσύ κάθε μέρα.
Δε θα περιμένω λουλούδι, μήτε ζωγραφιές, μήτε αγκαλιές. Γιατί δε θα μου λείπουν.
Μόνο ένα βλέμμα πονηρό, σαν του πατέρα σου. Και θα ξέρω τι σκέφτεσαι. «Μάνα μην περιμένεις τίποτα σήμερα, στα είπα χθες, προχθές, θα στα δείξω κι αύριο και κάθε αύριο».
Αυτή θα είναι η σκανταλιά μας, γιε μου. Να μη γιορτάζουμε όταν θα μας το λένε τα ημερολόγια αλλά κάθε μέρα.
Εγώ δεσμεύομαι να γίνω τέτοια μάνα. Εσύ υπόσχεσαι να γίνεις τέτοιος γιος;
