Μίλησα, φώναξα και προσπάθησα να εξηγήσω τα ανεξήγητα...Ήθελα βλέπεις να σου δείξω τι νιώθω, τι θέλω.
Δεν θα τα παρατούσα εύκολα. Ήμουν σίγουρη, το έχω συνηθίσει βλέπεις να παλεύω για ό,τι αγαπώ. Το δύσκολο ήταν, όταν κατάλαβα πως πάλευα μόνη μου...και πολύ χειρότερα μίλαγα μόνη μου.Εγώ τα έλεγα εγώ τα άκουγα..Σε κούραζα έλεγες και τώρα που τα λόγια μου γίνονται σιωπή και η αδιαφορία μου ντύνει τις ζωές μας, τι έχεις να πεις;
Στο είχα πει θυμάσαι; Όσο φωνάζω μην με φοβάσαι...μετά όμως μέτρα αντίστροφα..Δέξου το τέλος που εσύ έγραψες ...
Δεν άντεξες τα λόγια,προτίμησες τη σιωπή...
Σε αφήνω σε αυτήν και στη μοναξιά σου..Αποφάσισα να ζήσω και όχι να παλεύω για μια χαμένη μάχη.
