Σε είδα στον ύπνο μου σήμερα.
Εκεί που ζεις και είσαι τόσο ζωντανός που δεν θέλω να ξυπνήσω.
Πάνε τόσοι μήνες από τότε που σε είδα στο όνειρό μου.
Πάνε λίγα χρόνια από τότε που σε έχασα.
Τον ίδιο πόνο νιώθω.
Το ίδιο μου λείπεις.
Το ίδιο σε σκέφτομαι.
Σε βλέπω και νιώθω τόσο γεμάτη.
Κι όμως όταν ξυπνάω τελικά, είμαι άδεια.
Και είναι άδικο, σκέφτομαι κάθε φορά.
Είναι άδικο να φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάμε.
Ήταν άδικο που δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ´αγαπώ.
Ήταν άδικο που «έφυγες» και ήσουν μόνος σου.
Δεν φαντάζεσαι πόσο άσχημα αισθάνομαι.
Δεν φαντάζεσαι πώς νιώθω κάθε φορά που μπαίνω στην πολυκατοικία και ξέρω ότι δεν είσαι εκεί.
Και που ξέρω πως δεν θα σε ξαναδώ ποτέ.
Δε φαντάζεσαι πόσο λείπεις από τη ζωή μου και πόσο ανάγκη σε έχω.
Κάθε φορά που είμαι χαρούμενη.
Κάθε φορά που είμαι στεναχωρημένη.
Δε συνηθίζεται η απώλεια.
Δεν συνηθίζεται με τίποτα.
Μου λείπεις. Πάντα λείπεις. Και πάντα θα λείπεις.
Σε κάθε συμβάν που θα συμβεί, σε σκέφτομαι.
Σκέφτομαι πόσο όμορφα με συμβούλευες, πόσο χαρούμενος ήσουν όταν με έβλεπες, την ασφάλεια που ένιωθα.
Και στεναχωριέμαι που νιώθω πλέον την ίδια ασφάλεια.
Και που πρέπει πάντα να είμαι δυνατή.
Και που πρέπει να πατάω μόνη μου στα πόδια μου.
Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να έρθω σπίτι να φάμε τα παγωτά που πήρες να δοκιμάσω.
Που δεν μπορούμε να συζητήσουμε.
Που δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο.
Που δεν είσαι εδώ να ακούσουμε μουσική.
Που δεν μπορείς να με βοηθήσεις πια στη ζωή μου.
Που λείπεις από τη ζωή μου.
Και που πρέπει να μάθω να ζω μ´αυτό.
Μόλις ξύπνησα. Και είδα ότι δεν είσαι εδώ.
Μου λείπεις. Πάντα λείπεις.
Και πάντα θα λείπεις σε όλα όσα θα ήθελα, να ήσουν εδώ.
