Τι παράξενα όντα είμαστε οι άνθρωποι!
Ποτέ και τίποτα δεν μας είναι αρκετό.
Άσε δε, που ξεχνάμε γρήγορα.
Μάθαμε να θέλουμε το περισσότερο, χωρίς να έχουμε ούτε το χώρο, ούτε την δύναμη, μα ούτε και την ανάγκη του.
Γινόμαστε λαίμαργοι, καταβροχθίζουμε ακόμη και το άδειο πιάτο του διπλανού μας, αφήνοντας το δικό μας άθικτο.
Ψάχνουμε να βρούμε από δω και από εκεί αυτή την άτιμη ευτυχία, ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να ευχαριστείς που τα μάτια σου βλέπουν, η μύτη σου λειτουργεί κανονικά, και το στόμα σου εκτός των άλλων, μπορεί να χαμογελάει.
Την έχεις την ευτυχία, όπως έχεις και την ευκαιρία να την γευτείς. Βγάλτην από το τσεπάκι που την έχεις στριμωγμένη...
Μην μπερδευτείς όμως και αντί να βρεις τη δικιά σου, βρεθείς έρμαιο στα όνειρα του καθένα, που μόνο δυστυχία σου φέρνουν στο τέλος.
Τελικά όλα κρίνονται στον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ίδια σου την ύπαρξη.
Την αγαπώ τη σιωπή... Όπως και τα μετρημένα λόγια από ανθρώπους έντιμους στα δικά μου μάτια πρώτα.
