Ήρθε σήμερα στο ιατρείο μου, για εξέταση οστικής μάζας. Ετών 72, γελαστή, ευγενής και ελαφρώς δυσκίνητη. Η συμπάθεια ήταν αμοιβαία.
Προσπαθεί να ξαπλώσει στο εξεταστικό τραπέζι. Αν και ψηλή για γυναίκα, μου εκφράζει πως έχει χάσει 7 πόντους από τα νιάτα της. Διακρίνω τη δυσκολία της να ανέβει και να ξαπλώσει. Της πρότεινα να τη βοηθήσω, μα δε δέχτηκε. Της φάνηκε αναξιοπρεπές. Το είδα στο βλέμμα της.
Αφού ξαπλώνει με έντονο πόνο και φανερή δυσκαμψία, πηγαίνω κοντά της και τοποθετώ τα πόδια της όπως πρέπει για την εξέταση.
Πονάει η μέση σας; τη ρωτάω.
Γενικά φέτος, -μου λέει- την ταλαιπώρησα. Υπερεκτιμώ τις δυνάμεις μου και έκανα κανιβαλισμούς στο σπίτι. Ξεχνάω ότι είμαι 72 χρονών. Νιώθω 40 όμως, τι να κάνω; συνεχίζει.
Κάνουμε την εξέταση και σε τρία λεπτά της λέω ότι ολοκληρώσαμε τη διαδικασία και ότι πρέπει να σηκωθεί. Προσπαθώ ευγενικά να τη βοηθήσω, χωρίς να αισθανθεί άσχημα. Είναι σκεπτική, μα γελαστή.
Ο Θεός έκανε ένα λάθος, μου λέει.
Της λέω: τα πάντα εν σοφία εποίησε.
Εμένα η εμπειρία μου και τα χρόνια μου κάτι άλλο μου λένε, ανταπαντάει.
Την κοιτάω με θαυμασμό για την ευγένεια ψυχής που διακρίνω και για τα χρόνια που έχει ζήσει και την ακούω προσεκτικά.
Η καρδιά, μου λέει, θα έπρεπε να γερνάει μαζί με το σώμα μας. Τότε θα αντιλαμβανόμασταν τις πραγματικές μας δυνάμεις και δε θα ταλαιπωρούσαμε το κορμί μας.
Ίσως δεν θα έπρεπε να γερνάει ούτε το κορμί μας, της λέω με μια θλίψη.
Αυτή είναι η φυσική μας εξέλιξη, -μου ανταποκρίνεται-. Έτσι πρέπει να γίνεται. Να γεννιόμαστε, να μεγαλώνουμε, να γερνάμε και να φεύγουμε. Και να έρχονται και άλλοι να χαίρονται αυτά που χαρήκαμε εμείς. Δεν πρέπει να είσαι εγωίστρια, μου λέει.
Όταν όμως η καρδιά μας δε γερνάει, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε γιατί δεν μπορεί το κορμί μας να ανταποκριθεί το ίδιο με παλαιότερα. Στεναχωριόμαστε που δεν μπορεί να τρέξει, ή να περπατήσει με την ίδια ευκολία. Πονάει η ψυχή μας όταν δεν είμαστε ανεξάρτητοι και θα πρέπει να χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου, ακόμα και για να πάμε εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του.
Την κοιτώ και σκύβω το κεφάλι.
Ίσως έχετε δίκιο, της λέω. Αν η καρδιά γερνούσε δε θα ΄χαμε τέτοιες έννοιες και ανησυχίες, θα κάναμε λιγότερα πράγματα ως φυσικό επακόλουθο, άρα το κορμί μας θα ήταν κάπως πιο ξεκούραστο. Και δυστυχώς αυτό κουβαλάει την ψυχή μας. Αν η καρδιά μας γερνούσε, δε θα αναζητούσε σε κάθε ηλικία τόση αγάπη, βόλτες, παρέες θάλασσες και ταξίδια και όταν παύεις να τα αναζητάς όλα αυτά, συμφιλιώνεσαι πιο εύκολα με το θάνατο.
Να ακούμε τις κουβέντες που μας λέει ο οποιοσδήποτε. Είναι σχολείο. Να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας και τα μάτια μας. Ο τυχαίος, ο ξεκάρφωτος, ο παππούς ή ένα παιδί, μπορεί να μας πούνε αλήθειες ή απλά τις αλήθειες τους. Και άχρηστες να είναι για μας, κάποιος απλά θέλει να ανοίξει την ψυχή του μπροστά μας έστω και για ένα λεπτό. Ας μην του το στερήσουμε.
