Η δική μου ιστορία ξεκινάει σε ένα μικρό χωριό των Κυθήρων. Μεγάλωσα μέσα στη θάλασσα. Τα βράχια και τα φύκια εκείνης της θάλασσας, της δικιάς μου θάλασσας, δε με φόβισαν ποτέ.
Όταν ήμουν μικρή, δεν είχαμε τουρίστες στο χωριό.
Θυμάμαι από τα 4, όταν έφευγα από το σπίτι για να πάω να παίξω, δε χρειαζόταν ποτέ να πω πού πάω. Η μητέρα μου ήξερε πως ήμουν εκεί γύρω.
Μια σταλίτσα το χωριό μου. Και ο κόσμος μου όλος μια σταλίτσα.
Τώρα το χωριό μου είναι αρκετά τουριστικό. Το έμαθαν κι άλλοι.
Βέβαια δε γίνεται εκείνος ο χαμός που γίνεται σε άλλα νησιά αυγουστιάτικα. Αλλά όσο να πεις, μια πολυκοσμία παραπάνω, την έχουμε.
Ακόμα θυμάμαι όταν άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι τουρίστες. Περνούσα από το γεφυράκι, έβλεπα τους τουρίστες να αγναντεύουν το λιμανάκι μας και να λένε:
«Τι υπέροχο μέρος, ελάτε να δείτε, δεν έχετε ξαναδεί τέτοια ομορφιά!»
Και τους κοίταζα απορημένη.
Και απορημένη πήγαινα στη μητέρα μου και τη ρωτούσα:
«Γιατί όλοι οι τουρίστες λένε ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια ομορφιά; Τι βλέπουν;»
Τι να μου έλεγε και εκείνη; Δεν είχε ταξιδέψει και σε πολλά μέρη για να ξέρει.
Εκεί γεννηθήκαμε. Εκεί μεγαλώσαμε.
Αυτό ξέραμε και αυτό αγαπήσαμε.
Για μας αυτό το χωριό ήταν ξεχωριστό, γιατί το βλέπαμε κάθε μέρα.
Για τους ξένους ήταν ξεχωριστό, γιατί το έβλεπαν πρώτη φορά, ίσως και μοναδική.
Όλα εκείνα τα χρόνια που ζούσα στο χωριό, δεν κατάλαβα τελικά τι ήθελαν να πουν οι τουρίστες.
Μόνο όταν έφυγα για σπουδές, κατάλαβα.
Την πρώτη φορά που επέστρεψα για διακοπές, κάθισα κι εγώ στο γεφυράκι, κοίταξα τα γαλαζοπράσινα νερά σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα:
«Τέτοια ομορφιά δεν έχω ξαναδεί!»
Έχουν περάσει 19 χρόνια που λείπω από εκεί. Περισσότερα από όσα έμεινα εκεί. Κι όμως κάθε φορά που επιστρέφω, κοιτάζω αυτή την ομορφιά σαν να είναι η πρώτη και μοναδική φορά, βγάζω φωτογραφίες από κάθε οπτική γωνία, σαν να είναι η τελευταία φορά.
Είμαι σίγουρη πως αυτό το συναίσθημα δε θα αλλάξει.
Ναι, μπορεί το χωριό μου με τα χρόνια να γίνεται ομορφότερο. Γιατί έχουμε Σύλλογο που το φροντίζει. Γιατί έχουμε ανθρώπους που το αγαπούν και το προσέχουν. Γιατί χωριό είναι οι καλοσυνάτοι άνθρωποι που με περιμένουν. Και ευτυχώς εμείς έχουμε πολλούς.
Όμως εκείνο που το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό στα μάτια μου, είναι εκείνη η ομορφιά του που μόνο όταν κράτησα αποστάσεις, μπόρεσα να καταλάβω.
Εκείνη η μοναδικότητα που μόνο όταν ταξίδεψα αρκετά, μπόρεσα να ξεχωρίσω.
Γιατί πια δεν το αγαπάω μόνο επειδή αυτό γνώρισα από παιδί. Δεν το αγαπάω μόνο επειδή συνέδεσα μαζί του κάθε παιδική και εφηβική ανάμνησή μου.
Το αγαπάω γιατί μετά από τόσα χρόνια ακόμα το ανακαλύπτω. Ακόμα βρίσκω νέες ομορφιές. Ακόμα έχει τη δύναμη να με εκπλήσσει!
Ακόμα κι αν γυρίσω όλον τον κόσμο, είμαι σίγουρη πως και πάλι θα μπορώ να πω με σιγουριά πως έζησα και μεγάλωσα στο ομορφότερο χωριό του κόσμου!
Τελικά όσα ταξίδια και να κάνω, το ωραιότερο ταξίδι θα είναι πάντα στο χωριό μου.
Αυλαίμωνας Κυθήρων.
Ένα χωριό, ο κόσμος μου όλος.
