Από πότε ο ρεαλισμός τολμά να μιλά για τον έρωτα;

Από πότε ο ρεαλισμός τολμά να μιλά για τον έρωτα;

Τον αγαπάω!

Δεν κάνει για σένα.

Είμαι ερωτευμένη, σου λέω!

Μια απλή καψούρα είναι, θα σου περάσει.

Τον βλέπω και ανταριάζει το σώμα μου.

Έλα χαζομάρες, σαν έφηβη κάνεις.

Με ακουμπάει και στεγνώνει ο λαιμός μου.

Είναι που δεν τον έχεις δεδομένο.

Προσπαθώ να μιλήσω και κόμπος γίνονται οι χορδές μου.

Έλα μωρέ, τον έχεις θεοποιήσει αδίκως.

Τον ονειρεύομαι συχνά, να με κρατάει αγκαλιά και λιώνω.

Με τέτοια όνειρα κανείς δεν έχτισε ευτυχίες.

Όταν μαθαίνω ότι κάτι έπαθε, υποφέρω.

Αυτή η ανιδιοτέλεια σε μάρανε.

Μα δε ζήτησα τίποτα. Σου λέω απλά, πώς νιώθω.

Έλα τώρα, σαφώς και ζητάς.  Θέλεις κυρίως να καλύψεις την ανάγκη σου να αγαπηθείς.

Δεν ξέρεις τι λες. Τον αγαπάω ούτως ή άλλως.

Εσύ και η μητέρα Τερέζα. Δεν σου ταιριάζει, λέμε.

Αν δε μου ταίριαζε, δε θα ένιωθα έτσι.

Εσύ νομίζεις ότι σου ταιριάζει, για να δικαιολογήσεις το ακαταλόγιστο συναίσθημά σου.

Τα μάτια μας πετάνε σπίθες, τα φιλιά μας πύρινες  ξέρες μέσα σε παγωμένους ωκεανούς.

Διαβάζεις πολλά άρλεκιν.

Ναι κορόιδευε εσύ. Αλλά πού να ξέρεις! Πάντα κυνικός.

Ρεαλιστής απλά.

Από πότε ο ρεαλισμός τολμά να μιλά για τον έρωτα;

Από τότε που ο έρωτας, κατέστρεψε ψυχές και σπίτια.

Μα έχει τεράστια δύναμη, δεν το βλέπεις;

Αδυναμία είναι. Αδυναμία του ανθρώπου που δεν είναι αυτάρκης.

Γεννηθήκαμε για το μαζί, όχι για το μόνος.

Αυτό το λένε όσοι δεν ΄τα χουν καλά με τον εαυτό τους.

Αυτό το λένε όσοι τα έχουν τόσο καλά με τον εαυτό τους, που είναι έτοιμοι να δώσουν κι αλλού.

Μικροαστικές θεωρίες.

Κυνικές μαλακίες.

Ωραία και τι θα κάνεις;

Τίποτα. Αυτό στο είπα από την αρχή.

Και θα κάτσεις έτσι να αργοσβήνεις για ένα παραμύθι που το έγραψες ολομόναχη;

Όχι. Θα προχωρήσω τη ζωή μου, κρατώντας τον σαν φυλαχτό μέσα μου.

Ποιον μωρέ; Αυτόν που δε δίνει δεκάρα για σένα;

Όχι. Αυτόν που με έκανε να νιώσω ονειρικά και απόκοσμα την ίδια στιγμή. Αυτόν που ξύπνησε το κορμί από την τεμπελιά του βολικού. Αυτόν που έκανε τον πόθο μου να αγγίζει τ’ αστέρια. Αυτόν που άθελά του, ανέβασε τον πήχη των «θέλω» μου. Αυτόν που με έμαθε να παλεύω για το άπιαστο.

Έρως ανίκατε μάχαν, λοιπόν.

Κάτι γνώριζε ο Σοφοκλής. Πίστεψέ με.