Βρισκόμαστε στην εποχή που ο ρομαντισμός δεν έχει καμιά αξία πλέον, μιας κι έχει μεταλλαχθεί στην ξεπέτα της μιας βραδιάς.
Τα ραντεβού σε εστιατόρια, καφέ, παγωτατζίδικα, μπαρ κι όπου ένας άνθρωπος θα μπορούσε να μάθει έναν άλλον άνθρωπο έχουν γίνει «σπίτι και ταινία.»
Αρνούμαι!
Αρνούμαι να μπω σε διαδικασίες που δεν έχουν νόημα, δεν έχουν ουσία και βλάπτουν την αξιοπρέπειά μου.
Αρνούμαι να ανήκω κάπου με το ζόρι, επειδή έτσι είναι της μόδας.
Αρνούμαι να ακολουθήσω στρατηγικές και οδηγίες, για το «πώς θα τον κάνεις να σε ερωτευτεί»
Αρνούμαι να μπω σε καλούπια, μόνο και μόνο επειδή στην εποχή μας κυκλοφορεί τόση ευκολία για όλα.
Κανένα μυστήριο.
Κανένας άνθρωπος.
Απρόσωπα όλα.
Ακόμα κι αυτός που έχεις απέναντί σου δεν ξέρεις ποιος είναι μέχρι να σου δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Μάθαμε να επικροτούμε όλα τα λάθος.
Όλα λάθος.
Παραείμαι ρομαντική, θα μου πεις.
Αλλά συνεχίζω να πιστεύω στα ραντεβού, στην τρυφερότητα και κυρίως στον σεβασμό.
Πιστεύω στο να περπατάνε δυο άνθρωποι χέρι-χέρι και να μην αποσκοπούν να βρεθούν το ίδιο βράδυ στο κρεβάτι τους λυσαλαία και κτητικά.
Πιστεύω στην ανθρώπινη πλευρά.
Σε εκείνη, που δύο άνθρωποι «γδύνουν» τις ψυχές τους και αποκαλύπτουν τις πληγές και τα σημάδια τους.
Αυτά που κάποιοι άλλοι άφησαν κι αυτά που εσύ θα πρέπει να είσαι προσεκτικός να μη ματώσουν, να μην ανοίξουν ξανά.
Πιστεύω σε εκείνους που ζουν στιγμές με τον άνθρωπό τους εκτός σπιτιού.
Εκεί γύρω στα πρώτα ραντεβού που δεν ξέρεις πολλά πράγματα πέρα από τα βασικά.
Γνωρίζεις τον άλλον σταδιακά και με το μυστήριο του ποιος είναι πραγματικά.
Αυτό από μόνο του κρύβει λίγη ομορφιά.
Πιστεύω στις καρδούλες που βγάζουν τα μάτια σου κάθε φορά που βλέπεις μήνυμα του στο κινητό σου.
Πόσο ωραίο συναίσθημα!
Πώς να συγκριθεί αυτό με την «κάψα»μιας βραδιάς;
Και τι να σου κάνει;
Να κοιτάς να είναι γεμάτη η ψυχή σου από συναίσθημα.
Από τίποτα άλλο.
Μην ακολουθείς μόδες, ούτε ζωές άλλων.
Αυτά που θες εσύ, να τα διεκδικείς. Να τα πιστεύεις!
Πιστεύω ακόμα στην χημεία δύο ανθρώπων, πριν φτάσουν σπίτι.
Εκεί που ο δρόμος είναι άδειος κι εκείνοι δεν χρειάζονται πολλά φρου φρου.
Πιστεύω ακόμα στο ρομάντζο.
Σε αυτό που οι πρωταγωνιστές είναι εκείνος κι εκείνη, που γνωρίστηκαν τυχαία κάπου έξω.
Κανένας δεν ήξερε, πώς θα καταλήξουν.
Βγήκαν άπειρες φορές, συζήτησαν τα πάντα, πήγαν σπίτι, βγήκαν από το σπίτι, έμειναν μαζί, γέλασαν με την ψυχή τους και τα κατάφεραν.
Είναι ευτυχισμένοι, αγαπιούνται, ακόμα συζητάνε τα πάντα κι ακόμα θυμούνται πόσο γεμάτοι ήταν από τις στιγμές τους.
Εκείνες τις στιγμές που δεν χρειαζόντουσαν κρεβάτια, σεντόνια και καινούρια εσώρουχα.
Εκείνες τις στιγμές που το μόνο που χρειάστηκαν, ήταν η ψυχή τους.
Ακόμα πιστεύω στον ρομαντισμό.
Γιατί έτσι έμαθα.
Γιατί στην εποχή του ότι να ´ναι κανένα σπίτι και καμία ταινία δεν μετράει όσο ο άνθρωπος κι η αξιοπρέπειά του.
