Μετά το άρθρο «Η γοητευτική παγίδα της μητρότητας» ήρθε η ώρα να γράψω και για το σκεπτικό κάποιων γυναικών να κάνουν ένα παιδί μόνες τους. Αν και έχω πει τα περισσότερα στο εν λόγω άρθρο και δε θα τα επαναλάβω, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο θέμα χρειάζεται μια επιπλέον έκταση.
Να σημειώσω ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει αν και με το άρθρο «Όχι φίλε, αν δεν μπορείς να μεγαλώσεις παιδί, δεν κάνεις παιδί!» εξηγώ γιατί δε θα έπρεπε να ισχύει αυτό στην τεκνοποίηση.
Καταρχάς να πω ότι θεωρώ τη σκέψη κάποιας να γίνει μητέρα από μόνη της, εγωιστική και ανεύθυνη. Αναφέρομαι στη γυναίκα που είναι μόνη και απλά με κάποιον τρόπο επιλέγει να φέρει στη ζωή ένα παιδί. Δεν ενδιαφέρεται ή δεν ασχολείται με το ποιόν του πατέρα. Δε σκέφτεται πραγματικά το καλό του παιδιού που θα μεγαλώσει χωρίς πρότυπο πατέρα. Σκέφτεται τον εαυτό της και τους δικούς της λόγους. Ίσως μερικοί από αυτούς να είναι ότι θέλει να δώσει αγάπη, αλλά επειδή δε βρίσκει έναν σύντροφο, θέλει να τη δώσει σε ένα παιδί. Ίσως επειδή αγχώνεται με τον χρόνο που περνάει και θεωρεί ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνει παιδί και ας είναι μόνη. Μα αυτή η γυναίκα σκέφτηκε πόσο δύσκολο θα είναι για το παιδί να πηγαίνει σχολείο χωρίς πατέρα; Πόσο άσχημα μπορεί να νιώθει που θα βλέπει όλα τα παιδάκια να έχουν δύο γονείς; Τι φταίει το παιδάκι να μεγαλώσει σε μισή οικογένεια; Γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει πατέρας ξεκινάει να φτιάξει μια «οικογένεια» με -50%. Αν μου πει ότι θα παίξει και τον ρόλο του πατέρα, τότε προφανώς δε μιλάμε για σωστά πρότυπα. Ο ρόλος του πατέρα είναι πάρα πολύ σημαντικός για τη ζωή και τη δημιουργία του χαρακτήρα του παιδιού και δεν πρέπει να υποτιμάται. Το ότι κάποια δε βρίσκει τον κατάλληλο, δε σημαίνει ότι πρέπει να απογοητεύεται. Ίσα ίσα καλό είναι, γιατί ξέρει τι ψάχνει και δεν επιλέγει τυχαία ή με χαμηλά κριτήρια. Είναι άλλωστε ευθύνη της να βρει και να επιλέξει τον καλύτερο δυνατό πατέρα για το παιδί που θέλει να φέρει στον κόσμο. Ή ακόμη καλύτερα, πιο ώριμα και πιο σωστά, το παιδί πρέπει να έρθει ως καρπός του ζευγαριού και όχι ως «ανάγκη» της μητέρας.
Έχω ακούσει για την «ανάγκη» αυτή, το «καμπανάκι» της μητρότητας, που δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικά αφού έχω φίλες που δεν τους χτύπησε ποτέ. Μάλλον το κοινωνικό «καμπανάκι» είναι που χτυπάει συνεχώς, αφού μεγαλώνουν τις γυναίκες από μικρές έτσι. Τις πιέζουν και τις προορίζουν για μητέρες με το πρώτο καλημέρα, λες και είναι ο μόνος σκοπός της ζωής και όχι ένα μέρος της. Λες και αν δεν κάνουν παιδί, δε θα ζήσουν ευτυχισμένες. Το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Εντάξει μπορεί να πιστεύουν ότι θα γίνουν πολύ καλές μητέρες και να το θέλουν. Και είναι πολύ πιθανό να γίνουν κιόλας. Αλλά για να είναι και σωστές πρέπει να κοιτάνε πέρα από τον εγωισμό τους. Και κάποιες άλλες γυναίκες το θέλανε πολύ, αλλά επειδή δε βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο, δεν το έκαναν. Και μπράβο τους που σκέφτηκαν έτσι ώριμα. Άλλωστε δεν είναι υπέροχο όταν ένα παιδί είναι καρπός μιας σχέσης; Τι νόημα έχει να λείπει το άλλο μισό του νέου ανθρώπου που δημιουργήθηκε;
Έχω ακούσει για το «Καλύτερα να μεγαλώσει με μια μητέρα που θα το αγαπάει παρά σε μια οικογένεια προβληματική». Αυτό το θεωρώ λάθος σκεπτικό. Βλέπει το χειρότερο για να δικαιολογήσει αυτό που θέλει να κάνει, δηλαδή το μέτριο. ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Τις σωστές και επιτυχημένες οικογένειες πρέπει να παίρνει ως πρότυπο. Είτε πρέπει να προσπαθήσει να τις φτάσει, είτε να τις ξεπεράσει. Όχι τις αποτυχημένες. Σε έναν αγώνα δρόμου, πρέπει να έχει βλέψη στην πρώτη θέση για να την φτάσει. Αν είναι ικανοποιημένη με την δέκατη εκεί θα μείνει. Αν κοιτάει την τελευταία, τότε ακόμη χειρότερα. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί επιτυχία. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει η επιλογή να είναι πάντα μελετημένη και να γίνει για τους σωστούς λόγους. Γρήγορες, χωρίς εμπειρία και με κλειστά μάτια ή κορώνα-γράμματα επιλογές συντρόφων, φέρουν μεγάλο ρίσκο που τα στατιστικά μας δείχνουν ότι μάλλον θα οδηγήσουν στην αποτυχία. Άρα λοιπόν, αν πραγματικά ενδιαφέρεται για το καλό του παιδιού, το καλύτερο είναι να βρει έναν σωστό πατέρα. Έναν άνθρωπο που θα του δώσει αυτά που πρέπει. Έχει την ευθύνη και είναι υποχρεωμένη να το κάνει αυτό. Αλλά δυστυχώς πολλές φορές ο εγωισμός, το άγχος της ηλικίας και η κοινωνία ίσως τυφλώνουν.
Η μητρότητα είναι κάτι πολύ όμορφο. Αλλά πρέπει να είναι πάρα μα πάρα πολύ υπεύθυνο και καθόλου εγωιστικό.
Στείλε μου ένα mail στην διεύθυνση eman.listens.to.you@gmail.com και θα χαρώ πολύ να ανταλλάξουμε απόψεις, να σχολιάσουμε θέματα που ήδη έχουν δημοσιευτεί, να προβληματιστούμε με άλλα ευχάριστα ή δυσάρεστα, λυμένα ή άλυτα, να σου δώσω κάποια συμβουλή που μπορεί να σε βοηθήσει και μέσω όλων αυτών να εξελιχθούμε και οι δύο.
