Και την κοίταξε στα μάτια όπως τότε που την είδε για πρώτη φορά.
Της χαμογέλασε και τα μάτια του έλαμπαν.
Θεέ μου, αυτός είναι, είχε σκεφτεί τότε εκείνη.
Ήταν η τελευταία τους φορά που ο ένας κοιτούσε τον άλλον.
Και το ήξεραν κι οι δυο.
Όμως αυτό που δεν ήξεραν ότι αυτή η ματιά θα διαρκούσε για πάντα.
Ακόμα κι όταν εκείνοι θα ήταν χωριστά.
Ακόμα κι όταν εκείνοι θα κοιτούσαν άλλα μάτια και θα ήταν σε άλλες αγκαλιές.
Αυτή η ματιά θα κρατούσε για πάντα.
Τόσο ζωντανή, με αυτή την σπίθα της πρώτης φοράς.
Τον κοίταξε και σκέφτηκε πώς ήταν δυνατόν να ξυπνάει και να μην βλέπει απέναντι της αυτά τα μάτια που χάζευε χρόνια.
Πώς γίνεται;
Εκείνος πάλι την κοίταξε και θυμήθηκε πώς ένα από αυτά που λάτρευε πάνω της, ήταν τα μάτια της, εκείνα τον είχαν κάνει τόσο πολύ να την ερωτευτεί.
Ήταν τόσο καθαρά, τόσο γεμάτα ενθουσιασμό, πάθος, ζωή.
Πώς ήταν δυνατόν να μην συνεχίζει να βλέπει εκείνη κάθε πρωί.
Κανένας τους δεν μίλησε.
Τα είχαν πει όλα με τα μάτια τους.
Όσο εκείνοι στεκόντουσαν οι ματιές τους έγραφαν τόμους.
Κανένας τους δεν ξεστόμισε κάποια από τις σκέψεις τους.
Είχε περάσει ο καιρός.
Εκείνοι όμως ο ένας από τον άλλον ποτέ.
Κάπως έτσι κρατήθηκαν σε έναν χαιρετισμό από μακριά.
Έφτανε μόνο ο τρόπος που την κοίταξε.
Έφτανε μόνο ο τρόπος που της χαμογέλασε.
Ήξεραν ότι ακόμα ήταν τρελοί ο ένας για τον άλλον.
Μαζί αλλά χωριστά.
Κι αν είναι κάτι να κρατήσει για πάντα μεταξύ τους, θα είναι αυτό.
