Εκείνοι οι έρωτες που δεν τους έμελλε ποτέ να πάνε παραπέρα

Εκείνοι οι έρωτες που δεν τους έμελλε ποτέ να πάνε παραπέρα

Είναι κι εκείνες οι γυναίκες που για νυφικό φόρεσαν τη μοναξιά τους. Μήτε λευκό, μήτε μαύρο το χρώμα της, μα σταχτί, απομεινάρι της φωτιάς ενός έρωτα που δεν του έμελλε ποτέ να πάει παραπέρα.

Κάποτε αγάπησαν πολύ και δόθηκαν ακόμη περισσότερο. Στα μάτια εκείνου, αναγνώρισαν τον μέλλοντα πατέρα των παιδιών τους. Δόθηκαν, χαρίστηκαν δίχως όρους, δίχως μια στιγμή να σκεφτούν τον εαυτό τους. Και προδόθηκαν.
Τίμημα της προδοσίας η μοναξιά.

Το μυαλό τους απόμεινε σε εκείνον, τον προδότη. Η καρδιά τους, διπλά κλειδωμένη, δε θέλησε ποτέ να ξανοιχτεί αλλού. Δεν είναι ότι έχασαν την εμπιστοσύνη τους. Είναι που σε κάθε σύγκριση εκείνος ήταν ο νικητής. Κι ας τις ταπείνωσε, ας τις ξεγέλασε. Πάντα εκείνος, παντού εκείνος.

 Ο έρωτάς τους δε φθείρεται. Παράξενο θα πει κανείς, πώς γίνεται μετά από τόση προδοσία να πέφτουν στη φωτιά για τον προδότη; Κι όμως, γίνεται. Στην καρδιά τους φυλάνε πάντα μια δικαιολογία. Ένα ελαφρυντικό για κάθε κατηγορία που θέτει το μυαλό. Κι έτσι, στο δικό τους εσωτερικό δικαστήριο, τον αθωώνουν πάντα και περιμένουν. Βαθιά μέσα τους ελπίζουν πως κάποια μέρα θα γυρίσει και θα είναι δικός τους.
Όσο ο προδότης ζει και χαίρεται αλλού, δίνεται αλλού, αυτές περιμένουν δικαιολογώντας τον. Έχουν ανοιχτή την αγκαλιά να τον δεχτούν πίσω, τον άσωτο αγαπημένο, να του συγχωρήσουν τα πάντα και να πάνε παρακάτω, μαζί.
Αχ πώς το λαχταράνε αυτό το μαζί τις ώρες που είναι τόσο μόνες. Αλίμονο, όμως. Τις στιγμές αυτής της μαύρης μοναξιάς τους, της απελπισίας τους, ξέρουν την αλήθεια. Αυτό δε θα γίνει ποτέ. Εκείνος θα μείνει δοσμένος αλλού κι αυτές για πάντα μόνες.

Γιατί παρά τους έρωτες των παραμυθιών, εκείνους με το ευτυχισμένο τέλος που όλες οι λύπες ξεχνιούνται με ένα φιλί κι ένα «έζησαν αυτοί καλά», υπάρχουν και οι άλλοι έρωτες. Εκείνοι οι σκληροί στην αφή, οι τυραννικοί στην αίσθηση, που το τέλος τους ήταν γραμμένο πριν καν την αρχή τους. Είναι εκείνοι οι έρωτες που δεν τους έμελλε ποτέ να πάνε παραπέρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δε θα το μάθουν ποτέ.